TERRORYZM I HIPOKRYZJA

            Po nieustających werbalnych atakach we wszystkich mediach propagandy w  kraju i jeszcze silniej za granica oraz fizycznych anty-polskich i  anty-chrześcijańskich akcjach, czy mamy podstawy do poważnych obaw przed terrorystami i tymi którzy finansują i dają schronienie terrorystom. O tych terrorystach jednak George W. Bush, Blair i ich wasale nie mówią. Na tych terrorystów nie padają 7-tonowe bomby o masowym rażeniu, nie grozi się im użyciem broni nuklearnej, nie wysyła się przeciwko nim lądowych i powietrznych najnowocześniejszych broni, nie infiltruje się ich agentami CIA. Przeciwnie, to oni infiltrują wewnętrzny system USA i innych krajów.

Wymienione poniżej akcje to tylko największe i najbardziej znane, jak zresztą autor artykułu zaznacza. Nie wymienił akcji indywidualnego krwawego terroryzmu, poza kilkunastoma i szerokiej gamy terroryzmu bezkrwawego, nie mówiąc już o morderstwach dokonanych przez tak zwanych "nieznanych sprawców". Świat patrzy i nie widzi jak jeden po drugim, najwięksi terroryści i mordercy wybierani są na głowy państwa Izrael a inni przywódcy państw ściskają im z szacunkiem ręce. Świat nie widzi jak publicznie szczycą się swoimi wyczynami. Ehud Barak w wywiadzie mówił otwarcie o morderstwie którego dokonał na palestyńskim naukowcu fizyku i jego żonie serią z karabinu maszynowego. Zapytany dlaczego zamordował kilkunastoletnią dziewczynkę, ich córkę, odpowiedział, że tego nie dało się uniknąć. Córka została zamordowana w osobnym pokoju, no ale tym się nie chwalił a większość społeczeństwa o tym się nie dowiedziała.

Czym większy zwyrodnialec tym większą ma szansę na to, żeby być wybranym przez tę głęboko chorą nację na swojego lidera. Nie obawia się, że zostanie zaaresztowany w innym kraju, jak stało się to z Agusto Pinochettem, który chronił swój kraj przed tego rodzaju terrorem.

Ludzie, którzy zdecydowali się świadczyć przeciwko Arielowi Sharonowi, jeden po drugim są mordowani w charakterystycznym stylu. Elie Hobeika, który sam był mordercą, ale mógłby wiele powiedzieć na temat Sharona i zdecydował się to zrobić w Belgii, po dwóch dniach wyleciał w powietrze z takim impetem, ze jego ciało znalazło się 50 m od miejsca wybuchu a ciało jednego z jego ochrony na balkonie drugiego pietra sąsiedniego domu.

Czy ten mordowany naród Palestyńczyków i Arabów łącznie z chrześcijanami, upokarzany i krzyżowany od dziesiątek lat zmartwychwstanie? Sama wiara w Allaha nie sadze, że wystarczy.

Wojciech Wlaźliński

Przetłumaczony poniżej artykuł ukazał się w RePortersNoteBook.com, 22 marca, 2002
 http://reportersnotebook.com/newforum/indexforum.html
Pod tytułem: Jewish terrorism + Expulsions of Jews. Żydowski terroryzm + wydalenie Żydów.

Wyznania:

"Byłem Syjonistą przez całe życie. Mógłbym umrzeć za Izrael. Jednak obserwując cierpienia Palestyńczyków, ja także staję się Palestyńczykiem." -  Geraldo.

Nowy izraelski Minister Turystyki nie tylko przyznaje, że Izrael  wyeliminował Palestyńczyków w 1948 roku, lecz także pragnie aby Izrael dokonał tego ponownie.

Poprzedni izraelski Minister Turystyki, Rechvam Zeevi powiedział: "Żydowskie nauczanie jest rasistowskie i to jest bardzo dobrze."

Wyznanie znanego naukowca i filozofa Bryan Magee, 1997:
Nie jest istotnym czy jakieś przekonanie jest warte szacunku czy nawet jest tylko interesującym dlatego, że jest szeroko rozpowszechnione, aczkolwiek ten fakt, że cos jest szeroko rozpowszechnione może być materiałem do przemyślenia. Doszedłem do wniosku, że z religii które studiowałem, Judaizm jest ostatnią z religii która zasługuje na intelektualny szacunek.

Żydowsko- Syjonistyczny terroryzm, trochę faktów.

Wymienione poniżej to tylko mała część masakr dokonanych przez żydowsko-syjonistycznych terrorystów, szczególnie syjonistyczne Hagana, Irgun, i grupy Stern Gang.

Proszę się nie spodziewać, że hollywoodzkie filmy wyeksponują którąkolwiek z tych masakr.

1. Hotel King David, 22 lipiec, 1946.
2. Sharafat, 7 luty, 1951.
3. Deir Yassin, 10 kwiecień 1948.
4. Falameh, 2 kwiecień, 1951.
5. Naseruddine 14 kwiecień, 1948.
6. Quibya, 14 październik, 1953.
7. Carmel, 20 kwiecień, 1948.
8. Nahalin, 28 marzec 1954.
9. Al-Qabu, 1 maj, 1948.
10. Gaza, 28 luty, 1955.
11. Beit Kiras, 3 maj, 1948.
12. Khan Yunis, 31 maj, 1955.
13. Beitkhoury, 5 maj, 1948.
14. Khan Yunis, ponownie, 31 sierpień 1955.
15. Az-Zaytoun, 6 maj, 1948.
16. Tyberia, 11 grudzień, 1955.
17. Adi Araba, 13 maj 1950.
18. As-Sabha, 2 listopad, 1955
19. Gaza, ponownie, 5 kwiecień 1956.
20. Houssan, 25 wrzesień, 1956.
21. Rafa, 16 sierpień 1956.
22. Qalqilyah, 10 październik, 1956
23. Ar-Rahwa, 12 wrzesień, 1956.
24. Kahr Kassem, 29 październik, 1956.
25. Gharandal, 13 wrzesień, 1956.
26. Gaza Strip, listopad 1956.

Hotel King David został wysadzony w powietrze 22 lipca 1946 roku zabijając 91 osób.

Menachem Begin, który później otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie pokoju jest tą samą osobą, która planowała zniszczenie Hotelu King David i masakrę w Deir Yassin. Były premier, Shamir, początkowo był członkiem żydowskiego terrorystycznego gangu zwanego Irgun, który był kierowany właśnie przez Menachema Begina. Shamir przeniósł się później do jeszcze bardziej radykalnego - "Stern Gang", który dokonał wiele zwyrodniałych okrucieństw.

Shamir usprawiedliwiał morderstwa dokonane przez gangi Irgun i Stern, na bazie tego, że "to był jedyny sposób operowania, ponieważ byliśmy tacy mali. Dlatego było bardziej efektywnym i bardziej moralnym występowanie przeciwko wyselekcjonowanym celom." Tymi moralnymi celami, we wczesnym okresie ustanawiania państwa Izrael były, miedzy innymi Hotel King David i Deir Yassin.

9 kwiecień 1948: Połączone siły Irgun i Stern Gang dokonały brutalnej masakry 260 Arabów, mieszkańców wioski Deir Yassin. Większość zmasakrowanych to kobiety i dzieci. Te żydowskie hordy nawet pastwiły się nad już nie żywymi zaspokajając w ten sposób swoje bestialskie tendencje. W kwietniu 1954 roku w czasie Wielkiego Tygodnia i w wigilię Wielkanocy, chrześcijańskie cmentarze w Haifa zostały napadnięte, krzyże połamane i zdeptane przez te kreatury, groby zbezczeszczone. Tak wiec izraelskie militarne podboje skierowane były przeciwko bezbronnym ludziom, którzy już wcześniej zostali sparaliżowani przez takie napady jak w Deir Yassin (w wyniku którego 250 Arabów, mężczyzn, kobiet i dzieci zostało zmasakrowanych.)

Żyd Weizman, mówiąc o tej masakrze powiedział: "cudowne uproszczenie w drodze do naszego celu". Ben Gurion powiedział, że "bez Deir Yassin nie byłoby państwa Izrael" . Amerykanom nie powiedziano, ze 10% zabitych Arabów to chrześcijanie i ze 10% skonfiskowanego arabskiego mienia należało do chrześcijan. Nie powiedziano także, że izraelskie masakry i akcje wojskowe zmusiły 100 000 chrześcijan do ucieczki.

Sprawozdania Czerwonego Krzyża i obserwatorów ONZ, którzy dokonywali wizji lokalnej tych scen stwierdzały, że najpierw podpalano domy i kiedy ich mieszkańcy uciekali z płomieni, zabijano ich. Jednej z ciężarnych kobiet wycięto nożem dziecko z łona. Przypomina to podobne akty dokonywane przez ich żydowskich braci w Rosji w czasie i po bolszewickiej rewolucji (żydowskim przejęciu władzy). Kierownik delegacji Międzynarodowego Czerwonego Krzyża w Palestynie, Jacques de Reynier wjeżdżając do wioski spotkał oddział terrorystów Irgun. W raporcie o masakrze poprzedniego dnia napisał: "Wszyscy to młodzi, niektórzy nawet młodociani, mężczyźni i kobiety, uzbrojeni po żeby w pistolety, karabiny maszynowe, ręczne granaty i noże - większość z nich jeszcze z krwią. Bardzo ładna młoda dziewczyna z bezsensownymi oczyma pokazała mi swój, (nóź) jeszcze z krwią. Pokazywala to jak trofeum."

Maj 1948: Count Folke Bernadotte ze Szwecji został mianowany przez USA do mediacji pomiędzy Arabami a Izraelitami. W pierwszym jego raporcie z 16 września 1948 zalecał aby ONZ  "jak najszybciej zapewniła arabskim uchodźcom prawo do powrotu do ich domów na terenie zajętym przez Żydów." Izraelici odpowiedzieli na swój własny, cichy sposób. Następnego dnia Bernadotte został zamordowany w Jerozolimie.

Odpowiedzialność za spektakularne zabójstwo, które spowodowało międzynarodowe oburzenie, zostało przyjęte przez nieznana organizacje "Fatherland Front". Pod ta nazwa faktycznie kryl się Stern Gang Shamira. Yoshua Zeitler i Meshlam Markover ze Sterna powiedzieli w izraelskiej telewizji w 1989 rok, że oni odpowiednio kierowali i prowadzili tę operację w której został zabity szwedzki dyplomata i jego francuski asystant. Zeitler, w wieku 71 lat, powiedział, że zdecydował się teraz mówić ponieważ obawia się, ze ONZ i "goje" (nie-Żydzi) znowu próbują zmusić Izrael do ustępstw.

Luty 1949: Izrael przeprowadził ofensywę w poprzek granicy z Egiptem, (linia Armistice) i wprowadzili swoje siły do Zatoki Aqaba, okupując palestyńską siedzibę policji w Umm Rashrash, której nazwę zmienili na Eilat.

1950: Izrael zajął Al-Uja, zdemilitaryzowaną strefę po stronie egipskiej, i Baqquara po stronie syryjskiej, wyrzucając ich arabskich mieszkańców, burząc ich domy i zrównując po nich ziemie buldożerami.

1950 - 1955: Izraelskie siły dopuściły się więcej niż 40 aktów zbrojnych agresji przeciwko arabskim państwom. Prawie wszystkie spowodowały poważne straty życia, w tym: ataki i masakry w Quibya, Huleh w 1953, Nahalin, Kfar Qassem w 1954, Gaza i syryjską placówkę przy Jeziorze Tiberias, w 1955 roku.

14 - 15 październik, 1953: Oddziały pod komendą Ariela Sharona, zaatakowały nie uzbrojoną wioskę arabską Qibya w zdemilitaryzowanej strefie. Wysadzili w powietrze 42 domy i zabili ponad 60 mieszkańców, którzy przebywali w nich. Opis tego był tak makabryczny, że U.S.A  w połączeniu z ONZ potępiły tę akcję, i po raz pierwszy i jedyny zawiesiły pomoc dla Izraela jako rodzaj kary.

Lipiec 1954: Izraelski wywiad umieścił "a ring of spies (moles)" szpiegosko-dyweryjną siatkę w Kairze. Jej celem był sabotaż wybranych egipskich, brytyjskich i amerykańskich ośrodków. 14 lipca została podłożona bomba zapalająca w budynku poczty w Aleksandrii. Także amerykańskie Agencje Informacyjne w Kairze i Aleksandrii zostały uszkodzone przez pożary spowodowane przez podłożenie fosforowych środków zapalających. To samo nastąpiło w teatrze brytyjskim.

Członkowie tej siatki zostali złapani i przyznali, że zostali zorganizowani przez NODIN - izraelską wojskową wywiadowczą organizację. Celem było prawdopodobnie sabotowanie egipskich stosunków z U.S.A i Wielką Brytanią. Wiele komisji badających ta aferę w Izraelu nie było w stanie określić czy izraelski Minister Obrony Pinchos Lavon autoryzował tę operację.

WIĘCEJ O ŻYDOWSKIM TERRORYZMIE

1956 : Oddziały izraelskich żołnierzy popełniły okrucieństwo w palestyńskiej wiosce Kafr Qasim. 47 niewinnych ludzi zostało zastrzelonych z zimną krwią. Dokładnie przemyślane masowe morderstwo nigdy nie zostało stosownie uwidocznione w zachodniej prasie. Sąd izraelski skazał ośmiu żołnierzy za morderstwo, jednak zostali oni zwolnieni po 2 latach a po 3 latach jeden ze skazanych za zamordowanie 43 Arabów w ciągu jednej godziny został zaangażowany przez urząd miejski w Ramleh jako "urzędnik odpowiedzialny za sprawy związane z... Arabami w tym mieście."

1956 Izrael wspomagany przez Anglię i Francję zaatakował Egipt, aby uzyskać kontrolę nad Kanałem Sueskim.

Wykorzystując sytuację powstałą w wyniku egipskiej decyzji nacjonalizacji Kanału Sueskiego, Izrael połączył swoje siły z Francją i Anglią i dokonał inwazji na Egipt. W wyniku tego zajął i okupował Półwysep Synaj, zajął Gaza Strip i Sharm Al, który strzegł Cieśninę Tiran i wejście do Zatoki Aqaba. Rok później opornie wycofał się pod połączoną presją ze strony ONZ, U.S.A. i Sowieckiej Rosji.

Z punktu widzenia militarnego nie istniała potrzeba takiego zniszczenia. Była to wyłącznie zawziętość przeciwko Arabom i chrześcijanom. Akcje te spowodowały zaistnienie następnych 300 000 arabskich uchodźców, tworząc ich ogólną liczbę - chrześcijańskich i arabskich muzułmanów, większą niż populacja Montany, Nevady i Wyomingu razem wzięte. Właśnie w czasie tej kampanii Izraelici zaatakowali amerykański U.S.S. Liberty powodując śmierć 34 osób jej załogi. Jeśli byłby to egipski lub rosyjski atak, Ameryka weszłaby w stan wojny, lecz żydowskie głosy w Ameryce wyciszyły krytycyzm tej akcji. Amerykanom także nie powiedziano o tym, ze Izrael zawsze odmawiał podporządkowania się jakimkolwiek postanowieniom ONZ. Postanowienia powzięte na podstawie glosowania w latach od 1948 o prawie powrotu palestyńskich uchodźców do swoich domów nigdy nie były respektowane przez Izrael. Izrael był nieustannie potępiany za ciągłe łamanie karty Narodów Zjednoczonych, został przyjęty do niej jako członek który wypełnił warunki przyjęcia!

1960 - 1962: Izraelskie siły atakowały syryjskie wioski na terenie Lade Tiberias i spowodowały śmierć setek cywilnych jej mieszkańców.

1966: Izraelskie oddziały dokonały najazdu na jordańską wioskę Sammu. Zabili 18 cywilów, poranili około 100 innych i zdemolowali 130 domów, klinikę i meczet.

1967: Amerykański U.S.S. Liberty został zaatakowany na międzynarodowych wodach z pełną premedytacją, kiedy śledził komunikację w czasie Wojny sześciodniowej. Izrael użył podarowanego im przez U.S. ekwipunku do zagłuszenia sygnałów S.O.S. mając nadzieję na całkowite zatopienie okrętu wraz z załogą i archiwami zanim ktoś dowiedziałby się o tym ataku. 34 marynarzy zostało zamordowanych i było170 rannych w tym rażąco zuchwałym akcie wojny. Liberty był częścią Szóstej Floty, silnej grupy ludzi i okrętów opłacanych przez amerykańskich podatników w celu ochraniania Izraelitów. Co myślą Żydzi o naszych marynarzach, potomkach żołnierzy, którzy wyciągnęli ich z płomieni II Wojny Światowej?

5 czerwiec, 1967: Izraelici popełnili z pełną premedytacja największy i najbardziej zdradziecki akt agresji na Egipt, Syrię i Jordanię. Po zniszczeniu arabskich samolotów na lotniskach w błyskawicznym ataku izraelskie siły napadły i zajęły resztę Palestyny, to jest: West Bank, Gaza Strip, East Jerusalem, syryjskie Golan Heights i egipski Sinai Penisula. W pierwszych dniach agresji, całkowicie wbrew rzeczywistej sytuacji, Izraelici sfabrykowali oskarżenie przeciwko ich ofiarom i przedstawili je w dramatyczny sposób Komisji Bezpieczeństwa ONZ. Zachodnie media rozpowszechniły sfabrykowane historie i cały świat ubolewał nad tymi niby ofiarami. W 1967 roku Izraelici dokonali bez skrupułów trzeciego bezlitosnego ataku na Arabów. Tym razem zniszczyli wartość 3/4 miliona dolarów własności kościelnej.

Wielkie oszustwa praktykowane przez Izrael wobec ONZ i całego świata zostały zupełnie zdyskredytowane i dlatego Izraelici zmienili taktykę i teraz argumentują, ze nie byli zaatakowani przez Egipt ale byli w niebezpieczeństwie zaatakowania przez Egipt i dlatego musieli uciec się do tak zwanego uprzedzającego ataku. Alan Hart cytuje byłego dyrektora wojskowego wywiadu Izraela który powiedział mu "Jeśli Nasser nie dałby pretekstu do ataku na Arabów, Izrael stworzyłby pretekst do wojny w ciągu 6 do 10 miesięcy", ponieważ jego militarni planiści doszli do wniosku że nadszedł właściwy czas do zniszczenia zgromadzonej przez Arabów broni, dostarczonej im głównie z Rosji. Yitzhak Rabin, jako Premier planował ten atak, powiedział gazecie La Modne w lutym 1968 roku w zupełnie prosty sposób: "My wiedzieliśmy ze Nasser nie zamierzał zaatakować nas."

15 luty, 1968: Izrael napadł z czołgami i desantem helikopterowym wojska na bazę PLO w Karamah na wschodnim brzegu rzeki Jordan. 300 komandosów odparło 1500 izraelskich żołnierzy i zmusiło ich do odwrotu. Bitwa trwała cały dzień łącznie z wieczorem. Chociaż wioska została całkowicie zniszczona palestyńscy obrońcy odepchnęli Izraelitów powodując poważne straty najeźdźców. Według izraelskich źródeł stracili 28 żołnierzy i 90 rannych.

1969: Izraelici wyróżnili się popełniając okrutną zbrodnię jako odwet za straty w wyniku wojny wzdłuż Kanału Sueskiego. Izraelskie samoloty bojowe zaatakowały egipską szkołę Bahr al Baker, w południowym Egipcie, zabijając 75 dzieci i raniąc ponad 100.

Sierpień 1969: Izraelici podpalili jedno z najbardziej świętych miejsc - meczet Al Aqsa Mosque w Jerozolimie, powodując szerokie zniszczenia. Ta zbrodnia pogrążyła ponad bilion Muzułmanów na całym świecie w stanie głębokiego cierpienia.

12 marzec, 1070: Izraelskie siły napadły cześć południowego Libanu pod nazwa Fatah-Land zabijając wielu palestyńskich i libańskich cywilów.

8 wrzesień, 1972: Zupełnie bez przyczyny ani powodu izraelskie Phantomy zbombardowały palestyńskie cele w Libanie i Syrii w serii bombowych rajdów, zabijając setki cywilów. Ta akcja została tłumaczona następnego dnia przez izraelskiego premiera w Knesecie, że "Izrael przyjął teraz nową taktykę polegającą na atakowaniu terrorystycznych organizacji gdziekolwiek może je dosięgnąć."

21 luty, 1973: Jednostki izraelskich komandosów wylądowały na wybrzeżu libańskiego miasta Tripoli. Zaatakowały dwa palestyńskie obozy uchodźców wysadzając w powietrze kilka domów i budynków, niektóre z nich razem z ich mieszkańcami, zabijając 35 cywilów i raniąc podobna ilość. W tym samym dniu izraelskie samoloty bojowe zestrzeliły nad Pustynia Synaj cywilny samolot należący do Libii zabijając w ten sposób ponad 100 jego pasażerów.

10 kwiecień, 1973: Jednostki izraelskich komandosów z pomocą libańskich kolaborantów wtargnęły do rezydencyjnej części Bejrutu i zamordowały trzech liderów PLO - Yosef Al Najjar, Kamal Adwan i Kamal Nasser.

1974: Izraelskie lotnicze jednostki komandosów zaatakowały lotnisko w Bejrucie i zniszczyły 13 cywilnych samolotów. W tym roku: samoloty izraelskie przechwyciły cywilny syryjski samolot i zmusiły do lądowania w Lydda podejrzewając, że przewozi on palestyńskiego dowódcę komandosów. Obiektami ataków i rabunku było kilka chrześcijańskich kościołów w Jerozolimie łącznie z poważnym uszkodzeniem kościoła Holy Sepulchre, zrównaniem z ziemia czterech chrześcijańskich centrów i kradzieżą diamentowej Crown of the Virgin Mary.

1975 - 1980: Izraelski wywiad - MOSAD wsławił się terrorystycznymi wyczynami w których zamordowano licznych arabskich i palestyńskich dyplomatów, naukowców, i dziennikarzy, takich jak przedstawicieli PLO w Londynie, Rzymie, Paryżu i Brukseli, wybitnego palestyńskiego pisarza i dziennikarza Ghassan Kanafani i egipskiego naukowca w dziedzinie nuklearnej Dr.Al Mashad.

1981: Wprowadzając swoja taktykę tak zwanego uprzedzającego ataku, izraelskie lotnictwo zniszczyło cywilny reaktor atomowy w pobliżu Bagdadu.

6 czerwiec, 1982: Inwazja militarna na Lebanon. Mniej niż dwa tygodnie po swojej elekcji, nowy rząd Monachem Begina zrealizował swoje pierwsze militarne uderzenie w tej wojnie zmierzające do zlikwidowania PLO w Libanie.

Czerwiec 1982: Izraelskie siły rozpoczęły swoja wściekłą inwazje na Lebanon. W rezultacie tej inwazji wielka liczba obozów uchodźców i libańskich miast i wiosek została zniszczona. Izraelskie lotnictwo przeprowadziło osiem ataków na palestyńskie cele w południowym Libanie i Bejrucie, zabijając prawie 1000 ludzi i raniąc wiele więcej. Wymyślona taktyka "uprzedzającego ataku" została zaniechana i nawet korespondent Jerusalem Post miał trudności z uzasadnieniem celu tych bombowych rajdów - "Po kilku dniach działań na północnej granicy nastąpiło pięć tygodni spokoju. Nie wiadomo co spowodowało izraelskie piątkowe bombowe rajdy." Oburzony izraelskim atakiem i okrutnym zniszczeniem Bejrutu, żydowski dziennikarz Jacobo Timmerman nazwał Begina "niezrównoważonym", "terrorystą", i "hańbą dla ludzi". Oskarżył Sharona jako osobę, która pomaga w zrobieniu z Izraela "Prusów Środkowego Wschodu."

17 Lipiec, 1982 Dostarczone przez USA F-4 i F-5 przeleciały czterokrotnie na niskim pułapie nad Bejrutem bombardując jego gęsto zaludniona cześć - Fakahani. Pięć wysokich apartamentowych budynków zostało zniszczonych, 200 zabitych i 800 rannych. Czterdzieści procent ofiar to małe dzieci. Jedno z nich które przeżyło, to wyciągnięte przez lekarzy z łona zabitej matki. Izraelski przedstawiciel rządowego gabinetu Rafael Eitan ogłosił w izraelskim radiu, że cywilne ofiary były nie istotne i że arabskie ofiary ataku przeprowadzonego 17 czerwca jeszcze nie stanowią izraelskiego "ostatecznego rozwiązania".

Wrzesień 1982: Najazdy i bombardowania były kontynuowane w następnych tygodniach po napadzie na Bejrut w lipcu. Był to początek inwazji na Bejrut, która zapoczątkowała 80-dniowa wojnę dowodzona przez Ariela Sharona (wtedy izraelski Minister Wojny) i spowodowała zniszczenie znacznej części Bejrutu, zabicie i zranienie tysięcy palestyńskich i libańskih cywilów. To w czasie tej inwazji dokonano masakry uchodźców w Sabra i Shatila w której 2 500 palestyńskich kobiet, dzieci i starych ludzi zmasakrowano z zimna krwią. Nawet izraelski Sad Najwyższy uznał wielu oficerów armii łącznie z Sharonem winnymi tej masakry.

Październik 1982: Izraelscy terroryści wysadzili w powietrze domy, samochody i biura trzech elekcyjnie wybranych majorów miast w West Bank, Nabulus Rammallah i Al Beireh.

1984: Izraelskie okręty i uzbrojone łodzie przechwyciły na pełnym morzu handlowy statek w pobliżu Libanu i uprowadziły wielu Palestyńczyków.

1985: Izraelskie samoloty napadły i zniszczyły siedzibę PLO w Tunisie.

1986: Izraelscy tajni agenci zamordowali w Londynie znanego palestyńskiego karykaturzystę Naji Al Ali.

Kwiecień, 1988: Jednostka izraelskich komandosów wtargnęła do domu Khalil Al Wazir w Tunisie. Al Wizar był najstarszym dowódcą militarnym PLO i był uważany za dowódcę Intifada. Został zamordowany w czasie snu.

Luty i marzec 1989: Izraelskie F-16 w wielu rajdach tłukły pociskami i bombami palestyńskie cele w libańskich Shouf Mountains, Damour i Dolinie Beka, zabijając wielu cywilów łącznie z 15 dziećmi szkolnymi w Damour.

14 Kwiecień, 1989: Izraelscy strażnicy graniczni wraz z osadnikami zaatakowali spokojną wioskę Nahalin w pobliżu Betlejem. Ośmiu Palestyńczyków zmasakrowano i ponad 50 zostało rannych. Napad ten miał miejsce późną nocą zapoczątkowującą Święty Miesiąc Ramadan.

Czyżby ten rodzaj postępowania był powodem wyrzucania ich z rożnych krajów.

[Dalej autor podaje kilkadziesiąt przypadków wyrzucania Żydów z regionów, miast i państw Europy w których gościli, zaczynając od roku 554 a kończąc na 1948.]

Z angielskiego przetłumaczył Wojciech Wlaźliński