FAQ_GB

EURO - FAQ - GB

Tłumaczenie z brytyjskiej strony eurosceptyków

W tłumaczeniu używam nieco nieortograficznie przymiotnika Europejski. Pisany duża literą oznacza Unie Europejska, nie Europę, jako nazwę geograficzną. Proszę również znawców terminologii prawniczej, politycznej i Europejskiej, o poprawienie mojego, w sumie niedopracowanego tłumaczenia (brak czasu!)
Jednak ważność zawartych tutaj spraw skłania do jak najszybszego podania tej pracy dla opinii publicznej.- B.L.

1. Jak doszło do powstania Unii Europejskiej?

Początki UE sięgają w historii do Traktatu Rzymskiego z 1957 roku, który stworzył Wspólny Rynek dla „szóstki” - Niemiec, Francji, Włoch, Belgii, Luksemburga i Holandii. Układ wyraźnie stwierdza, że jego celem jest „stworzyć fundamenty dla zbliżenia ludzi Europy ... stałej poprawy warunków ich życia i pracy, zmniejszenia różnic w bogactwie pomiędzy regionami.”

2. Czym różni się Traktat Rzymski od innych traktatów?

Traktat zwykle jest umową pomiędzy niezależnymi państwami, które pozostają niezależne - i dotyczy tylko ich. Nie obejmuje bezpośrednio ich obywateli, ani bezpośrednio nie narzuca obywatelom praw ani obowiązków. Traktat Rzymski stworzył grupę niezależną od jej państw członkowskich, władną stwarzać prawa obowiązujące tak państwa członkowskie, jak i ich obywateli.

3. Kiedy W. Brytania podpisała Traktat Rzymski?

W. Brytania stała się członkiem Wspólnego Rynku 1 stycznia 1973. Sekcja 2 ustawy, “the European Communities Act, 1972”, wprowadziła zasadę, że Prawo Europejskie ZAWSZE będzie przeważać w przypadku konfliktu z prawem brytyjskim, likwidując zatem nadrzędność parlamentu brytyjskiego.

4. Jak następne układy zmodyfikowały Traktat Rzymski?

W 1992 roku powstał Wspólny Rynek. Akt Zjednoczonej Europy z 1986 roku, który ułatwił ten proces, zredukował brytyjską niezależność podejmowania decyzji poprzez rozszerzenie głosowania większościowego w niektórych obszarach decyzji politycznych.

Traktat z Maastricht w 1992 sformował Unię Europejską w jej obecnej formie, ze znacznie zwiększoną władzą instytucji europejskich. Jak stwierdził były Sekretarz Generalny Rady Europy, Sir Peter Smithers: „ Kiedy Traktat z Maastricht był przedstawiony w Parlamencie, John Major przepchnął go używając brutalnych metod i niedozwolonych personalnych nacisków. To oddało niezależną władzę Królowej w Parlamencie niewybieralnej grupie w Europie, bez wyraźnej akceptacji wyborców”. Maastricht stworzył koncepcję obywatelstwa europejskiego, oraz podstawy stworzenia wspólnego europejskiego pieniądza (Euro).

Traktat Amsterdamski z 1998 poczynił dalsze kroki w celu utworzenia scentralizowanego Państwa Europejskiego. Unia Europejska, zamiast być „rodziną nacji” nadała sobie status „osoby prawnej”, zdolnej do działania jako jednolita instytucja w sprawach międzynarodowych, zdolna, na przykład, do podpisywania układów obowiązujących jej wszystkie kraje członkowskie.

Zdolność tworzenia praw przez UE została również poważnie zwiększona przez Układ Amsterdamski. Zwiększony został zasięg kompetencji Sądu Europejskiego (European Court of Justice), a Rada Ministrów otrzymała władzę nakładania kar na kraje członkowskie „w wypadku uporczywego łamania Układu”. Nie ma ani jednego miejsca, w którym Traktat Amsterdamski zrzeka się władzy na rzecz państw członkowskich, lub odwraca proces przyszłej dalszej centralizacji i kontroli Brukseli.

5. Jak należy rozumieć „federalizm”?

Użyty w kontekście „Europejskim” - federalizm jest politycznym modelem zawierającym w efekcie likwidację niezależnych państw Europy dla stworzenia jednego, centralnego rządu z pełnią praw ustawodawczych i wykonawczych.

Zwolennicy federalizmu utrzymują, że efektem końcowym będzie ewolucja obecnej Unii Europejskiej do „Stanów Zjednoczonych Europy”. Kanclerz niemiecki Schröder wierzy, że "porządek federalny w Europie wygląda na najlepszą gwarancję solidarności i rozwoju. U nas w Niemczech system federalny sprawdził się". (Inaczej mówiąc, niemiecki model polityczny powinien być wprowadzony w całej Europie.)

6. Co w tym złego?

Oponenci Unii Europejskiej zazwyczaj dzielą swoje argumenty na dwie kategorie, związane z utratą suwerenności, i związane z ekonomią, chociaż obie kategorie zazębiają się ze sobą. Warto jest przetestować niektóre argumenty wytoczone w obronie UE.

7. Co znaczy "utrata niepodległości"?

To przekonanie, że poprzez zgodę na wyższość prawa ponadnarodowego nad prawem Parlamentu, legislatury i sądownictwa, W. Brytania przestanie być suwerennym państwem (lub że istnieje takie niebezpieczeństwo).

8. To co? Czyż "niepodległość" nie jest tylko abstrakcyjnym pojęciem?

Tak samo jak pojęcia "wolność" i "demokracja". Mówiąc prosto, "suwerenność" znaczy zachowanie prawa do samodzielnego rządzenia sobą, prawo, w dużej mierze stracone po naszym wejściu do Unii. Można dyskutować, czy każda obowiązująca umowa międzynarodowa ogranicza suwerenność. Aczkolwiek, jak wyraził się Lord Denning w 1990 roku (tzn. nawet przed Układami z Maastricht i Amsterdamskim), wpływy UE na całość brytyjskiego życia komercyjnego, sądowego i kulturalnego stały się "falą przypływu niszczącą nasze falochrony i wdzierającą się w głąb lądu na nasze pola i do naszych domów".

9. Co to znaczy w praktyce?

Członkostwo w UE wywiera trudny do zniesienia wpływ na proces podejmowania decyzji Parlamentu brytyjskiego, i, w rezultacie, na Brytyjczyków. Jego wpływ sięga od absurdów (jakim jest np. regulacja rozmiaru i krzywizny ogórków i bananów) do ubliżania zwyczajom (jak np. zakaz stosowania funtów i uncji jako legalnych miar). Oba te przykłady redukują również konsumenckie prawo wyboru.

10. Och, czy takie historie o UE zakazującej krzywych ogórków nie są tylko wymysłem brukowej prasy?

W wywiadzie w programie BBC Today 12 marca 1996, Jacques Santer, Prezydent UE, powiedział "Wiecie, słyszymy tak wiele takich historii w Brukseli, że czasem nie wiem, czy płakać, czy się śmiać ... Utworzyliśmy dla nich specjalną nazwę, Euromity." Kiedy zapytany wprost, czy UE posiada przepisy na temat kształtu ogórków, odpowiedział: "Nie nie, nie teraz. Nie mam nadziei (sic), że w przyszłości będą jakieś przepisy."

To było, prosto, kłamstwo. Istnieje Europejski przepis od 1998 zatytułowany "Tworzenie standardów jakości dla ogórków", który zawiera zasady dotyczące krzywizny ogórków. Banany są objęte podobnymi przepisami.

To jest, oczywiście tylko jeden z przykładów Europejskiego lunatyzmu w tworzeniu przepisów. Co się często zdarza - UE proponuje jakiś przepis, który dzięki wścibstwu naszych mediów jest wydobyty na światło dzienne jako przykład kosztownego absurdu. Propozycja jest wtedy szybko wycofana, i biurokraci unijni udają, że od początku to był tylko mit.

11. Czy naprawdę Unia Europejska może unieważnić prawa stworzone w naszym kraju?

Tak. Konkretnym przykładem jest prawo ustanowione przez Parlament brytyjski aby zapobiec używania brytyjskiej bandery przez hiszpańskich rybaków, co robili, aby zagarnąć prawa do kwot połowowych przyznanych przez UE W. Brytanii. Ustawa o Rybołówstwie została przegłosowana w Parlamencie i Izbie Lordów i stała się prawem po osobistym podpisaniu jej przez królową. Ale, jak stwierdził Lord Tonypandy, "Politycznie motywowany Trybunał Europejski poinstruował nas, że nasza Ustawa o Rybołówstwie jest nielegalna. Tym samym postawili oni limit, co nasz Parlament może uchwalać. Nasz Westminsterski Parlament został poniżająco ustawiony pod Unią Europejską. Jako następną porcję poniżenia dla Westminsteru, Unia udzieliła swego autorytetu nadużywającym prawa rybakom hiszpańskim nakłaniając ich do żądania odszkodowań za okres, w którym nasza Rada Ministrów, i nasz Parlament, zgodnie z naszym prawem, trzymali ich z dala od naszych wód.

To bezpośrednie mieszanie się do Brytyjskiego prawa jest w całości sprzeczne z brytyjską konstytucją, według której "Parlament ...ma ... prawo ustanawiać i odwoływać wszystkie przepisy, i, co więcej, żadna inna osoba fizyczna lub prawna nie ma prawa zmieniać lub ignorować praw ustanowionych przez Parlament.

12. Czy jest prawdą, że Traktat Amsterdamski zlikwiduje orzekanie kary przez jurorów?

Może najbardziej niepokojącą częścią Traktatu Amsterdamskiego są jego warunki wprowadzenia systemu prawnego zwanego Corpus Juris w Unii. (Corpus Juris może być wprowadzony kwalifikowaną większością głosów, tak, że UE może wprowadzić go nawet wtedy, gdy zostanie on odrzucony 100 procentową większością w Westminsterze)

Corpus Juris stworzy stanowisko Europejskiego Oskarżyciela Publicznego, władnego zmieniać prawa w całej Europie, początkowo w sprawach defraudacji budżetu Europejskiego, w przyszłości rozszerzony na całość przestępstw kryminalnych, stad podporządkowany treściom prawnym UE. Habeas Corpus, i Trail by Jury (Sąd Ławników) - prawa przyjęte przez Brytyjczyków od czasów Magna Carta - będą zakazane w tych projektach.

Szczyt Rady Europejskiej na temat bezpieczeństwa w Tampere, Finlandia, w październiku 1999, również zdecydował, że "formalne procedury dotyczące ekstradycji powinny być zaniechane, jeśli chodzi o osoby skazane i uciekające przed prawem, na rzecz ich prostego transferu". Ta propozycja, jak wygląda, w pełni zaaprobowana przez rząd brytyjski, znaczy, że obywatel brytyjski skazany zaocznie, powiedzmy we Włoszech, może być deportowany do tego kraju bez żadnego wpływu brytyjskich sądów. Więcej, Propozycja nie ogranicza się tylko do osób "uciekających przed prawem", odkąd Tampere także uznało, że "przyspieszone procedury ekstradycyjne" i "zasada zgodności zbiorowej" powinny również być stosowane w procedurach przygotowawczych (pre-trial orders).

Skutków takich propozycji nie wolno lekceważyć. Jak pisał Churchill, "... wspaniałe zasady Habeas Corpus i Trail by Jury ...są najwyższą protekcją wynalezioną przez Brytyjczyków dla zwykłych obywateli przeciwko rządowi. Władza rządzących doprowadzająca do zamknięcia człowieka w więzieniu bez sformułowania żadnego oskarżenia znanego Prawu, a szczególnie odmowa osądzenia go przez jego współobywateli na nieokreślony czas, jest w najwyższym stopniu ohydne, i jest fundamentem wszystkich totalitarnych rządów.

Konieczność dostosowania się do wymogów Traktatu Amsterdamskiego tłumaczy determinację rządu w naciskach na likwidacje Sądu Ławników dla niektórych przestępstw, mimo przegranej w Izbie Lordów i szerokiej opozycji prawników i grup Praw Człowieka.

13. Tak więc władza Unii Europejskiej wciąż rośnie?

Tak. W 1995, Departament Handlu i Przemysłu (DTI) przyznał, że trzecia część wszystkich przepisów prawnych istniejących w W. Brytanii ustanowionych jest na podstawie konieczności podporządkowania się prawom UE, i przewiduje, że "w przyszłości 70% prawa biznesowego pochodzić będzie z tego źródła.

14. Czy UE planuje rozszerzyć ilość wyrobów objętych VAT-em?

Wzrost wpływów UE na pośrednie podatki (VAT) ilustruje niebezpieczeństwa prawa UE - samonapędzające się, stałe akumulowanie władzy.

Artykuł 99 Traktatu Rzymskiego wzywa do harmonizacji podatków pośrednich aby zapewnić "właściwe funkcjonowanie rynku wewnętrznego" a w 1967 roku dwie dyrektywy nakazały wprowadzenie VAT-u przez wszystkie państwa członkowskie. Brytania weszła do Wspólnego Rynku 1 stycznia 1973, VAT wprowadzono w Brytanii od kwietnia 1973.

W maju 1977 Trybunał Europejski zmusił Brytanię do przerwania stosowania wyjątków w podatkowaniu w kilku obszarach. W czerwcu 1978 Brytania jeszcze raz została zmuszona do nałożenia podatku VAT w dodatkowych obszarach - ubrań dziecięcych, żywności, transportu publicznego, nowych domów, czasopism i książek.

Komisja Europejska ma zamiar nałożyć istniejący VAT na transakcje internetowe, wprowadzając wymóg rejestrowania się, pobierania i księgowania VAT-u w odpowiednich sektorach dla firm E-komercyjnych, mimo że nie istnieje międzynarodowe porozumienie na ten temat. Poza UE takie transakcje są wolne od VAT-u.

15. Czy UE może wywierać wpływ na inne aspekty brytyjskiego prawa podatkowego?

Tak. Faktem jest, że Artykuł 192 Traktatu o Unii Europejskiej rezerwuje prawo nakładania indywidualnych podatków na każdego obywatela UE. Artykuł stwierdza: "Decyzje Rady lub Komisji nakładające pieniężne należności na osoby prawne inne niż państwa, powinny mieć możność ich wymuszania.

Komisja Europejska obecnie zaczyna wprowadzać kontrolę nad podatkami korporacyjnymi państw członkowskich. Zgodnie z Traktatem Rzymskim, Komisja może zmusić państwo członkowskie do wycofania każdego "niewygodnego" schematu podatkowego pod groźbą skierowania sprawy do Trybunału Europejskiego.

Gordon Brown, na sesji ECOFIN-u w 1998 w Yorku, utrzymywał, że brytyjska niezależność i autonomia w sprawach podatkowych nadal istnieje. Obecnie udowodniono mu wielkie oszukaństwo w tym tak ważnym punkcie brytyjskiej niezależności fiskalnej. Ironią jest, że decyzje rządu bywają odrzucane przez jego własnego Płatnika Generalnego, Dawn Primarolo, występującej również jako Przewodnicząca Europejskiej Grupy Etyki (Code of Conduct) - komitetu promującego harmonizację.

16. Jakie inne rejony próbuje przejąć UE?

Traktat z Maastricht zawiera postanowienie, że UE przejmie odpowiedzialność za sprawy zagraniczne oraz wewnętrzne państw członkowskich, jak również administracji i sądownictwa. To "na łeb, na szyję" pchanie się w kierunku pełnej integracji politycznej nie okazuje żadnej oznaki powstrzymywania się. Projekt dalszej masywnej ekspansji władzy UE został już stworzony przez komitet trójki "mędrców", wśród których znajduje się były brytyjski minister Lord Simon of Highbury. Projekt był zamówiony przez Prezydenta Komisji Europejskiej Romano Prodi, który osobiście wybrał członków Komitetu, jako przygotowanie do przyszłej Konferencji Międzyrządowej w 2000 roku. Główny autor Projektu, były belgijski premier Jean Luc Dehaene, stwierdził, że niezbędna jest reforma "korzeni i gałęzi" istniejących traktatów Europejskich, poprzez przesunięcie władzy od państw członkowskich do Komisji Europejskiej.

Z projektu wynika, że indywidualne państwa stracą prawo weta we wiodących gałęziach decyzyjnych, włączając w to podatkowanie oraz sprawy prawne. Większe państwa Unii (włączając W. Brytanię), będą zmuszone do zrezygnowania z jednego z dwóch ich Komisarzy, i ze znacznej liczby członków Parlamentu Europejskiego.

17. Ale przecież UE może rządzić wieloma sprawami lepiej niż rządy państwowe.

Jak się elokwentnie wyraził Sir John Hoskins, Przewodniczący Arcadia Group: "Mam więcej zaufania do dalekich od ideału posunięć Brytanii, niż do Eurolandzkich, pozbawionych kontaktu z rzeczywistością polityków, niedemokratycznych instytucji, tajemnic, niekompetencji administracyjnych, handlarskich instynktów, bałaganu w sprawach międzynarodowych, zinstytucjonalizowanej niechęci w stosunku do USA oraz pachnących Karolem Wielkim snach o cesarstwie.

Nikt poważnie nie może obdarzać zaufaniem UE po wymuszonej rezygnacji wiosną 1999 całej Komisji Europejskiej oskarżonej o korupcję - specjalnie wtedy, kiedy ci, którzy "zrezygnowali" zachowują się nadal, jakby nic się nie stało. Komitet Odpowiedzialności Publicznej Parlamentu brytyjskiego podziela ogólną opinię, że korupcja w UE jest zjawiskiem naturalnym i niereformowalnym. Komitet potępił "pijackie samozadowolenie" UE w świetle oszukaństwa i strat, oraz ostrzegł, że reforma będzie "monumentalnym przedsięwzięciem".

18. Ale może korzyści ekonomiczne przeważają nad kłopotami?

Były Kanclerz, Norman Lamont "nie jest w stanie wskazać ani jednej ekonomicznej korzyści dla kraju, która niedwuznacznie jest skutkiem naszego członkostwa w UE."

19. Czy Wspólny Rynek nie wspomaga naszego handlu z Europą?

Brytyjska wymiana handlowa z Unią Europejską wykazuje długookresowy spadek. Brytyjski eksport do NAFTA rośnie 9,2% rocznie od 1992 roku, kiedy eksport do reszty świata wzrasta o 8,5%. Jednakże eksport do UE rośnie tylko o 7,1%, mimo wykorzystanych benefitów Wspólnego Rynku w handlu y UE.

To, co Wspólny Rynek osiągnął, to potężne wzmocnienie brukselskiej biurokracji regulującej i ograniczającej dosłownie każdy aspekt aktywności biznesowej.

20. Ale, czyż Europa nie jest naszym największym partnerem handlowym?

Nie. Zgodnie z danymi rządowymi, wartość dóbr i usług do UE osiągnęła 11,3% Produktu Krajowego Brutto (PKB) w 1998 roku.

Więcej, wymiana towarów i usług z krajami UE przyniosła deficyt w wysokości 5,4 miliarda funtów w 1997 roku. Dla kontrastu - wymiana handlowa z resztą świata przyniosła 4,8 miliarda funtów zysku.

Na przestrzeni 23 lat do roku 1995, zakumulowany deficyt w handlu z UE wyniósł 116,600 milionów (w dzisiejszych pieniądzach około 220.000 milionów). Ten kolosalny deficyt równa się zyskom osiągniętym w handlu z tymi samymi krajami w ciągu 23 lat poprzedzających wejście do UE.

21. A co z naszymi inwestycjami w Europie?

Tylko jedna trzecia Brytyjskich inwestycji zamorskich lokowana jest w krajach UE. W samym roku 1997 Brytania inwestowała tyle samo w Stanach Zjednoczonych jak w całej Unii Europejskiej.

56,7% zaksięgowanych brytyjskich zamorskich aktywów jest zainwestowana w krajach na zewnątrz Unii. 59,7% dochodów z brytyjskich inwestycji pochodzi również spoza Unii.

22. Czyż Unia Europejska nie gwarantuje niższych cen żywności?

Wręcz przeciwnie, Wspólna Polityka Agrarna (WPA) jest specjalnie ustawiona na sztuczne utrzymywanie wysokich cen. Subsydia WPA i niszczenie świeżych owoców i warzyw utrzymują ceny na poziomie znacznie wyższym niż na rynku światowym. To wpływa bardzo źle na W. Brytanię, która tradycyjnie importowała znaczną część żywności z krajów Wspólnoty Brytyjskiej, Australii i Nowej Zelandii. Organizacja do spraw Kooperacji Ekonomicznej i Rozwoju stwierdziła, że "przeciętna czteroosobowa rodzina brytyjska płaci ekstra 940 funtów jako rezultat sztucznego utrzymywania wysokich cen produktów rolnych. To oznacza 18 funtów tygodniowo na rodzinę.

W 1997 roku Unia Europejska nakazała zniszczenie owoców i warzyw doskonałej jakości o wartości 213 milionów funtów.

23. Co z grantami, które otrzymujemy z UE?

Trzeba zacząć od tego, że te "granty" to są nasze pieniądze. Jest faktem, że W. Brytania płaci o wiele więcej do budżetu Unii, niż dostaje z powrotem. Pomiędzy rokiem 1973, kiedy weszliśmy do Unii, a 1998, W. Brytania wpłaciła do UE 33 miliardy funtów netto.

Jak widać z poniższej tabelki, w każdym roku naszego uczestnictwa w UE, (z wyjątkiem 1975), W. Brytania wpłacała do UE więcej, niż stamtąd otrzymywała:
----------------------------------------------------------------------------------
Brytyjskie wpłaty i wypłaty z funduszy Europejskich, 1973 - 1998
Wszystkie liczby w milionach funtów
-----------------------------------------------------------------------------------
| Rok     |    Wpłata brutto |   Wypłaty   | Wynegocj. rabat | Wpłata netto |
-----------------------------------------------------------------------------------
1973                      181                79                          -                         102
1974                      179              150                          -                           29
1975                      341              398                          -                         -57
1976                      463              296                          -                         167
1977                      737              368                          -                         369
1978                   1,348              526                          -                         822
1979                   1,606              659                          -                         947
1980                   1,767              963                         98                       706
1981                   2,174           1,084                       693                       397
1982                   2,862           1,240                    1,019                       603
1983                   2,976           1,521                       807                       648
1984                   3,201           2,017                       528                       656
1985                   3,925           1,853                       227                    1,845
1986                   4,493           2,216                    1,701                       576
1987                   5,202           2,345                    1,153                    1,704
1988                   5,120           2,182                    1,595                    1,343
1989                   5,587           2,116                    1,156                    2,315
1990                   6,355           2,183                    1,697                   2,475
1991                   5,807           2,765                    2,497                       545
1992                   6,738           2,827                    1,881                    2,030
1993                   7,985           3,291                    2,539                    2,155
1994                   7,189           3,253                    1,726                    2,210
1995                   8,889           3,665                    1,207                    4,017
1996                   9,109           5,092                    2,412                    1,605
1997                   8,261           5,528                    1,739                       994
1998                 10,265           5,076                    1,384                    3,805
---------------------------------------------------------------------------------
Razem            112,760         53,693                  26,059                  33,008
Źródło: HM Government, Central Statistics Office

---------------------------------------------------------------------------------

24. Jakie są koszty uczestnictwa w UE używając praktycznej terminologii?

Podczas przedbudżetowej deklaracji w Parlamencie, 25 listopada 1997 roku, Gordon Brown niespodziewanie zapowiedział wypłatę 20 funtów dla każdego właściciela domu będącego na emeryturze, jako dopłata do wydatkow na ogrzewanie zimowe. Fundusze te powstały z 400 milionów funtów oszczędności dzięki nieoczekiwanie niskim wpłatom do UE. Oczywiste pytanie, ile więcej pomocy mogliby otrzymać biedni i potrzebujący, jeśli całkowicie przestalibyśmy obdarowywać Brukselę, oczywiście nie padło. Nie padło również pytanie, ile mniej emeryci płaciliby za ogrzewanie, gdyby UE nie zobowiązała rządu do wprowadzenia VAT-u na paliwo. Liczby jednakże mówią za siebie. W styczniu 2000 roku, Premier ogłosił roczną dodatek w wysokości 3 miliardów funtów na poprawę kryzysu w Służbie Zdrowia. W samym 1998 roku, Brytania dołożyła 3,8 miliarda funtów do UE.

Daleko od bycia ekonomicznie rozsądnym, członkostwo W. Brytanii w UE jest ekonomiczną i socjalną katastrofą. I w tym kontekście powinny być mierzone wszelkie przyszłe działania w kierunku integracji ekonomicznej, a szczególnie wspólnej waluty.

25. Jakie będą konsekwencje przyjęcia przez W. Brytanię wspólnej waluty (Euro)?

Trzeba pamiętać, że proces przyjęcia wspólnej waluty - EMU - znaczy Ekonomiczna i Monetarna Unia, a nie, jak się często mylnie tłumaczy - "Europejska" Monetarna Unia.

Jeśli Brytania przyjmie EMU, pozbędzie się w ten sposób możliwości ustalania procentów bankowych, wysokości inflacji, poziomu zatrudnienia i wysokości wzrostu ekonomicznego. Jak stwierdził profesor Sir Alan Walters: "To nie jest teoretyczna abstrakcja jak widzieliśmy w ostatnim i nieżałowanym Europejskim Mechanizmie Stóp Procentowych (European Exchange Rate Mechanism (ERM), który ciągle jest poligonem doświadczalnym dla unii monetarnej.

W okresie brytyjskiego członkostwa w ERM od 8 października 1990 do 16 sierpnia 1992, ekonomia brytyjska skurczyła się o odpowiednik 3.9% PKB, a bezrobocie wzrosło o 1,2 miliona. Ta strata brytyjskiej ekonomii z powodu utraty niezależności w ustalaniu wysokości bankowych procentów, w przypadku wprowadzenia Euro jest oceniana jako ekwiwalent ponad 1% dochodu narodowego, lub 9 miliardów funtów rocznie.

Podejmując decyzję w sprawie wprowadzenia Euro, wyborcy powinni wziąć pod uwagę polityczne realia członkostwa w EMU. Dr. Itmar Issing, jeden z członków egzekutywy Centralnego Banku Europejskiego dokładnie wyłożył, czym są owe niebezpieczeństwa. 11 państw, których pieniądz ma być zastąpiony przez Euro, powiedział on na sesji Parlamentu, przestaną istnieć jako niezależne kraje. Nie ma więcej Niemiec, nie ma Francji, nie ma Belgii. Jest po prostu "Europa", (lub Euroland, jak się często mówi).

26. Czy wspólna waluta wpłynie pozytywnie na bezrobocie?

Wspólna waluta jest katastrofą z punktu widzenia zmniejszania bezrobocia. Cytując zwiększające się bezrobocie, stagnację zatrudnienia w sektorze prywatnym i słabe wyniki na rynku pracy, Międzynarodowy Fundusz Monetarny komentuje to, że "wysokie bezrobocie pozostaje głównym problemem w Europie, szczególnie pośród większości krajów, które przyłączyły się do unii monetarnej 1 stycznia 1999. ... ta znacząca niemożność ekonomii Europejskich zapewnienia prawidłowych poziomów zatrudnienia na rynku pracy pokazuje krytyczny problem polityki.

Kiedy Brytania próbowała utrzymywać stały poziom wymiany z innymi europejskimi walutami jako część chorego Europejskiego Mechanizmu Stopy Procentowej, bezrobocie dramatycznie wzrosło. Na zewnątrz strefy Euro, Brytania ma jak dotąd najniższy wskaźnik bezrobocia spośród głównych ekonomii UE. Więcej, większość zsumowanego poziomu bezrobocia w strefie "Euro" jest "strukturalna" - to jest, wynika wprost z reżimu ekonomicznego narzuconego przez ERM i Euro.

27. Zwolennicy wspólnego pieniądza mówią, że będzie znaczyło to niższe procenty bankowe. Nie jest to dobre?

Procenty bankowe nie powstają w próżni. Są one wynikiem oceny fundamentalnych mocy i słabości obszarów ekonomicznych, i relacji pomiędzy nimi.

Brytyjskie procenty bankowe są obecnie wyższe niż w strefie Euro, ponieważ Bamk Angielski uważa, że jest to potrzebne dla utrzymania inflacji w ryzach, mając zdrową ekonomię. Nagła redukcja poważnie napędzi inflację wtedy, kiedy najmniej tego potrzebujemy.

Procent bankowy, jaki Centralny Bank Europejski uważa za właściwy dla krajów EMU w całości, generalnie nie jest dobry dla UK. Jest tak, ponieważ nasz cykl biznesowy nie jest zsynchronizowany z Francją i Niemcami. My nie jesteśmy "zrównani" z Europą - nasz cykl biznesowy jest bliższy USA i innym nieeuropejskim krajom. Z tego powodu, procenty Europejskie będą zawsze niewłaściwe dla UK.

28. Co znaczy 'konwergencja '?

Istnieją dwie definicje konwergencji

Cykliczna konwergencja - przekonanie że wspólna waluta jest jedynie korzystna, kied cykl wymiany handlowej jej uczestników jest zsynchronizowany;

Strukturalna konwergencja - przekonanie że wspólna waluta jest jedynie korzystna, kiedy jej uczestnicy podzielają wspólne struktury ekonomiczne oraz międzynarodowe modele wymiany handlowej.

Stanowczy rząd mógłby potencjalnie osiągnąć cykliczną konwergencję poprzez właściwą politykę budżetową i monetarną. Jednakże, bardziej fundamentalna konwergencja strukturalna wymaga zogniskowanej długoterminowej strategii, potencjalnie poprzez pokolenia. Żaden rząd nigdy nie stworzył, nie mówiąc już o wprowadzeniu, podobnie kompleksowego programu.

Ponadto, oba typy konwergencji byłby bardzo trudne do osiągnięcia pomiędzy Brytanią a UE, a nie ma dowodów że to jest możliwe. Brytyjski cykl ekonomiczny pasuje bardziej ściśle do USA. niż do Francji i Niemiec. Nawet kiedy Brytania była częścią "Exchange Rate Mechanism" (ERM) w 1990-92, funt był bardziej zestrojony z amerykańskim dolarem niż z niemiecka marką. Od czasu, kiedy Brytania opuściła ERM w 1992, funt i dolar ruszyły dosłownie razem przeciwko niemieckiej marce, i robią tak w dalszym ciągu przeciwko Euro.

Przeciętne dzienne stopy procentowe w roku

Brytyjskie zasoby ropy i gazu, lepsze wykorzystanie zmiennych procentów bankowych, finansowanie pożyczek biznesowych, ich zależność od zaawansowanych technologii eksportu, wyższe zyski z inwestycji za granicą w porównaniu do eksportu produktów wytworzonych, oraz obszerny sector finansowy, są tylko niektórymi z głęboko osadzonych rozbieżności pomiędzy UK oraz ekonomiami UE. Nic może być łatwo usunięte, chociażby nawet byłoby to pożądane do zrobienia.

29. Czy nie będą zagraniczni inwestorzy odchodzić gdzie indziej, jeśli Brytania będzie na zewnątrz wspólnej waluty?

Fakty sugerują dokładnie odwrotnie. W 1998, Bezpośrednie Inwestycje Zagraniczne (FDI) do Brytanii osiągnęły US$ 63 bilionów - łatwo górując na liście preferowanych Europejskich celów. (wyniki dla 1999 są spodziewane być nawet wyższe ) UK zyskał 36% wszystkich wewnętrznych inwestycyjnych projektów do Europy podczas 1998 - więcej niż podwójna ilość udziału Francji (12%) oraz trzykrotna Niemiec (8%).

Zgodnie z własnymi danymi statystycznymi biura UE, "'dla obu 1996 oraz 1997 wewnętrznych [inwstycyjnych] wpływów, UK wyróżniło się największymi absolutnymi przyrostami oraz najwyższymi ilościami." W samym 1997, Stany Zjednoczone zainwestowały prawie dwa razy tyle w Brytanii jak w reszcie UE (9.4 bilionów funtów kontra 5.1 bilionów funtów). Całkowite międzynarodowe inwestycyje Brytanii wyniosły 21 bilionów funtów, z których więcej niż trzy ćwierci pochodziły z zewnątrz Unii Europejskiej .

Francja, w przeciwieństwie, otrzymała tylko 4 bilionów funtów w nieeuropejskich wewnętrznych inwestycjach.

Podczas tego samego okresu, zagraniczna dekapitalizacja w Niemczech wzniosła $2.38 bilionów. Innymi słowy, inwestycje wlewały się podczas tego samego okresu, kiedy Brytania ogłosiła, że nie ma zamiaru dołączyć do EMU w pierwszej fali - podczas gdy pieniądze wpływały jednocześnie z najważniejszych krajów członkowskich EMU. Rzeczywiście, piąta część Niemieckich średnich firm ma konkretne plany aby opuścić kraj, z Brytanią wymienianą jako najbardziej atrakcyjny cel.

W swoim 1999 półroczniku, badania 250 wyższych urzędników z 1,000 największych kompanii świata, amerykańscy konsultanci zarządzania "NA Kearney" odkryli, że Brytania jest trzecim najbardziej atrakcyjnym celem inwestycyjnym w świecie, po USA oraz Chinach.

Od czasu wprowadzenia na rynek Euro, Brytania faktycznie podniosła się w tabeli ligowej, od czwartego do trzeciego miejsca. (Niemcy spadły od piątego do ósmego). Raport konkluduje że "Zjednoczone Królestwo Brytyjskie pozostaje najlepszym rynkiem dla obcokrajowego bezpośredniego inwestowania w Europie, widocznie nie obciążonego decyzją UK, aby pozostawać zewnątrz pierwszej fali krajów Eurolandu"

Twierdzenia, że większe kompanie przygotowują się aby opuścić Brytanię jeżeli UK zaadoptuje Euro, zostały udowodnione jako umyślnie kłamliwe.

Faktem jest że zagraniczni inwestorzy przybywają do Brytanii, ponieważ jak na razie nie jest ona skrępowana przez całą tę biurokrację UE. Dalszy bałagan w UE spowoduje utratę miejsc pracy, nie tworzenie ich.

30. Jakie są konsekwencje usztywniania stawki wymiana pieniądza na wskroś UE?

Unia Europejska nie jest optymalną strefą waluty. Kraje wewnątrz strefy Euro są za bardzo odmienne w ich ekonomicznych strukturach oraz demografiach, aby pozwalać sobie na wolną od kłopotów adaptację różnic w krajowych osiągach ekonomicznych. Jak było odnotowane przez 160 niemieckich oraz austriackich ekonomistów przed wprowadzeniem Euro, rynki pracy wewnątrz strefy Euro są za sztywne aby zapewnić gładką adaptację ekonomiczną.

Z braku elastycznych rynków pracy lub masywnego scentralizowanego fiskalnego bodźca, państwa członkowskie będą zmuszone dostosować się do zmieniających się ekonomicznych okoliczności przez dostosowanie się do kluczowych cen czynników produkcji, przetransmitowanych poprzez różniące się stawki inflacji oraz bezrobocia.

31. Irlandzka ekonomia jest podobna w wielu aspektach do Brytyjskiej. Jak jest położenie Irlandii pod władzą Euro?

Aktualn stopa bankowa Euro jest za niska dla irlandzkiej ekonomii w jej obecnej fazie i podgrzewa inflację, zwłaszcza na rynku mieszkaniowym (przeciętny koszt domu w Republice Irlandii jest teraz o jedną trzecią wyższy niż równoważnik w UK). Niestosowność stopy bankowej strefy Euro dla Irlandii potwierdzona została przez Dr. Itmara Issinga, jednego z członków egzekutywy Europejskiego Banku Centralnego, na zebraniu które odbyło się w Parlamencie.

Jednakże, Dr. Issing i jego koledzy nie zrobią absolutnie nic aby pomoc irlandzkiej ekonomii w bieżącym okresie Euro-kontra-cyklicznym. Issing nie pozwoli nawet sobie, lub członkom jego zespołu, aby rozpatrywać lub wymieniać jakichkolwiek specjalne warunki dla Irlandii. Argumentem ECB jest, że Irlandia przestała istnieć jako niepodległa dla monetarnych celów.

Stopa bankowa Euro jest prawidłowa dla centralnego jądra strefy Euro; i jest taką dla innych struktur, takich jak fundusz stabilności (tzn pieniądze podatników) aby stawić czoła ekonomicznej zapaści, którą Issing przyjął jako nieuniknione uderzenie w Irlandię w obrębie najbliższych kilku lat.

32. Czyż Euro nie jest solidną walutą?

Wcale nie. W końcu jego pierwszego roku wymiany, Euro straciło w przybliżeniu 15% jego wartości w stosunku do zarówno funta jak i amerykańskiego dolara. 2 grudnia 1999 Euro spadł poniżej parytetu z amerykańskim dolarem.

Wartość Euro w stosunku do funta i dolara amerykańskiego

Przed wprowadzeniem Euro na rynek, Standard + Poor's zaobserwował, że strefa Euro "nie ma fiskalnego systemu kompensacji, żadnego zabezpieczenia dla uwolnienia się od suwerena, oraz niską tolerancję członków dla wysokich długów budżetowych innych. ... ekonomiczne oraz polityczne koszty fiskalnego poślizgu EMU mogą być wyższe niż przed".

Na tym tle, nie jest wcale zaskakujące, że biznesowe oraz publiczne zaufanie do Euro szybko traci na popularności. W Niemczech, czerwcowe 1999r. głosowanie pokazało, że 75% Niemców wierzy że Euro limituje raczej, niż pomaga ekonomicznemu wyzdrowieniu. Niemiecki Profesor Wilhelm Hankel podsumowuje niemieckie nastroje: "My przepowiedzieliśmy słabość Euro, a on staje się jeszcze słabszy." Prof Hankel wierzy że planowany termin dla konwersji do Euro musi być wstrzymany. Przez lipiec, Euro straciło 14% jego startowej wartości w stosunku do dolara. Inwestorzy nie są więcej zmuszani aby zamieniać ich marki lub guldeny w Euro od początku 2002. "W przeciwnym razie ucieczka kapitału od Euro będzie rosnąć. Marka powinna być utrzymywana bezterminowo jako równoległa waluta. Musimy trzymać drzwi otwarte dla powrotu marki."

Według listopadowej 1998r. przepowiedni Yves Thibault de Silguy (Komisarza UE do spraw finansów ): trading w Euro będzie "tak mocny że nawet Brytyjskie firmy będą określać ich konta w Euro". Faktyczne używanie Euro, nawet w centralnych ekonomiach strefy Euro, są warte śmiechu.

33. Czyż jest to prawda że Brytyjski biznes podpiera wspólna walutę?

Nie. Nawet poprzednio entuzjastyczna Konfederacja Brytyjskiego Przemysłu adoptuje ostatnio znacznie bardziej realistyczny ton. Własne badania CBI, MORI, pokazują, że jedynie 30% członków CBI jest na rzecz dołączenia do Euro w obrębie najbliższych pięciu lat, a jedynie 37% większych pracodawców przypuszcza że Euro mogłyby służyć Brytyjskiej ekonomii. Jak odnotowuje Instytut Dyrektorów, statystyki pokazują, że "większość opinii CBI skutecznie twierdzi, że nie chcą przyłączyć się w możliwej do przewidzenia przyszłości lub nigdy."

Instytut Dyrektorów jest silnie przeciwny wobec członkostwa Euro, tak jak jest Federacja Małych Biznesów, której członkowie uchwalili na ich 1995r. Dorocznej Konferencji aby całkowicie opuścić UE.

Jak w wielu z tych spraw, jest tu pewien demokratyczny punkt do pokazania: CBI jest grupą nacisku, która istnieje aby wzbogacić profity jej członków. Mogłaby ona prawdopodobnie być łatwo przekonana o zaletach wysłania dzieci w górę kominów, jeśli to zwiększy profity. Czy Brytania jest plutokracją, kierowaną przez wielki kapitał, albo czy to ludzie mają rozstrzygający głos?

34. ile będzie kosztować konwersja do Euro?

Konsultancka KPMG ocenia całkowity koszt na oszałamiające 51,000 milionów funtów, w oparciu o odpowiedzi z 300 firm które szacują ich koszt na 30 milionów funtów każda! Ta olbrzymia suma jest daleko większa niż jakiekolwiek wyobrażalne oszczędności z przejściowych wydatków.

Brytyjskie Konsorcjum Handlu Detalicznego oszacowuje detaliczne koszty odnośnie przejścia na Euro na 1-2% obrotów, zależnie od tego, jakie mogą być specyficzne wymagania. Oczywiście, wszystkie te koszty - oraz inne niewygody - będą ponoszone przez konsumentów.

35. Dlaczego Euro powoduje takie ekonomiczne problemy?

Ponieważ to nie jest ekonomiczny program. Jego głównym celem, otwarcie przyznawanym przez jego kluczowych architektów, jest cel polityczny - przyszła integracja UE w federalny państwo.

Willem Duisenberg, Prezydent Europejskiego Banku Centralnego, mówi że "wprowadzenie Euro nie jest ani izolowanym ani czysto ekonomicznm wydarzeniem. To jest kolejny, ale bardzo ważny, krok w procesie Europejskiej integracji. ... utworzenie Euro nie jest również końcem tego procesu," dodając że "ekonomiści za często szacują koszta i benefity integracji Europejskiej w czysto ekonomicznych określeniach." (sic) Niemiecki Kanclerz Schröder podobnie przyznaje, że Euro jest "ważnym krokiem na drodze do Europejskiej integracji."

Willem H. Buiter, Profesor z International Macroeconomics uniwersytetu w Cambridge oraz członek Kommitetu Polityki Monetarnej Banku Anglii, odnotowuje, że "w pierwszym rzędzie jednakowoż, EMU jest głównym krokiem na drodze do 'jeszcze ściślejszej unii' in Europe. To reprezentuje otwarcie nowy rozdział w agendzie europejskich federalistów, znaczący odstąpienie narodowej suwerenności dla ponadnarodowej instytucji."

Ten polityczny dogmat przyszłej integracji Europejskiej jest wytłumaczeniem usłużności Europejskich liderów aby wywierać dalszy nacisk na dołączenie do Euro, nie bacząc na ekonomiczne konsekwencje dla milionów Europejczyków.

36. Lecz wygląda na to, że brytyjskie członkostwo w Euro jest nieuchronne?

Rząd oraz Opozycja oba stwierdziły że będzie referendum na ten temat zanim Brytania wprowadzi Euro. Nawet zwolennicy EMU zgadzają się, że bieżąca waga publicznej opinii przeciwko Euro czyni niełatwym do pojęcia, jak głosowanie na korzyść członkostwa mogłoby być dokonane za pomocą demokratycznych środków. Rząd również opisał Pięć Ekonomicznych Testów które muszą być spełnione przed brytyjskim wejściem do EMU.

John Gray, Profesor Europejskiej Myśli w Londyńskiej Szkole Ekonomicznej, wierzy że "Brytania nie straci nic z wpływów lub ekonomicznych korzyści przez odraczanie decyzji wobec Euro. Idea, że Brytania ryzykuje kłopoty finansowe, podczas gdy reszta Europy chwyta przyszłość, jest frazesem, który już się zestarzał. Prawda jest prawie przeciwieństwem." Wierzy on, że kiedy UE rozszerza się, będzie więcej członków którzy pozostaną na zewnątrz Euro, a entuzjazm wszystkich członków nieuchronnie dołączających będzie stawać się słabszy i słabszy.

37. Co to jest te Pięć Testów Ekonomicznych?

Pięć Ekonomicznych Testów są to warunki przedstawione przez rząd, które muszą być spełnione zanim Brytania mogłaby wejść do EMU. Są to:

Cykliczność: Czy biznesowe cykle i ekonomiczne struktury są zgodne z UE?

Elastyczność: Czy istnieje wystarczająca elastyczność na rynku pracy oraz rynkach zbytu produktów w obrębie strefy Euro?

Inwestowanie: Czy wstąpienie do EMU może utworzyć lepsze warunki dla wewnętrznych inwestycji do UK?

Finansowe usługi: Czy wejście do EMU ma pozytywny wpływ na konkurencyjną sytuację przemysłu usług finansowych UK?

Zatrudnienie oraz wzrost: Czy wstąpienie do EMU będzie promować wyższy wzrost, stabilność oraz trwały wzrost ilości miejsc pracy?

Odpowiedź na wszystkie te pytania przedstawione przez Pięć Ekonomicznych Testów jest stanowczym NIE.

38. Czy wspólna waluta może być kiedykolwiek skuteczna ?

Perspektywy odnośnie stabilnej wspólnej waluty nie są obiecujące. Jak Lord Owen odnotował w większym artykule dla The Economist:

"Dla kontynentalnych polityków Europejskich wspólna waluta jest nade wszystko polityczną, nie ekonomiczną sprawą ... W 19-tym wieku były trzy nieudane próby w różnych częściach Europy aby utworzyć monetarną unie. Niemiecka monetarna unia była w pełni dojrzała w 1870-go roku, ale miała ona początek jakieś 40 lat wcześniej, początkowo jako unia celna. Pruski Talar - jak była zwana ta waluta - utrzymał sie, kiedy dominował Bismarck.

Francuska próba w łacińskiej Unii Monetarnej rozpoczęła się w 1865 i obejmowała Belgię, Włochy, Grecję i Szwajcarię, i wtedy Walter Bagehot ostrzegał, że jeśli Brytania nic nie zrobi, możemy zostać na lodzie. My odmówiliśmy mądrze aby przyłączyć się i nigdy tego nie żałowaliśmy. W 1873, Szwecja, Dania i Norwegia rozpoczęły monetarną unię która została rozwiązana w 1924. Ta, chociaż limitowana historia pokazuje, że monetarne unie bankrutują ...".

39. Lecz jeśli inne kraje dołączą do wspólnej waluty, czy my możemy pozwolić sobie aby trzymać sie z daleka?

To jest bardziej sprawa, czy my możemy pozwolić sobie aby w to wejść ! Jednym z obszarów, gdzie Brytania może być uderzona szczególnie mocno przez unię monetarną, są płatności emerytalne - tzn. obietnice zrobione przez rządy dla ich obywateli dotyczące warunków emerytur starczych. Przeciętne obciążenie na osobę w UK na okres do 2070 (tzn dla wszystkich żyjących Brytyjczyków) wynosi 1000 funtów w dzisiejszych cenach. Przeciętna dla pozostałych UE krajów jest 25,800 funtów.

Gdy ten emerytalny dług jest zawarty w całkowitym rządowym długu, wówczas kompletny dług na wskroś EU jest kolosalny, jak jest pokazane w wykresie poniżej.

Rządowe długi jako procent Narodowego Produktu Brutto w 1994

40. Ile więc będzie mnie kosztować wspólna waluta?

Podstawową sprawą jest, że całkowity nieskonsolidowany dług w UE wynosi 7.88 trylionów funtów, i, jeśli Brytania, z 16% populacji UE, byłaby zmuszona do przejęcia jej części obciążenia, możemy być winni 1.28 trylionów funtów.

Zgodnie z wnioskami 1997r. Międzypartyjnego Parlamentalnego Komitetu do spraw Zabezpieczeń Socjalnych, kierowanego przez labourzystowskiego posła Franka Field, " Bieżący dług krajowy UK jest ekwiwalentem około 5,000 funtów na osobę. Jeśli ktoś dodałby do tego obciążenia nie skonsolidowanych emerytalnych zadłużeń, całkowite obciążenie długu w UK byłby jakeś 9,000 funtów na osobę. Lecz jeśli weźmiemy również nasz udział w totalnych nie skonsolidowanych emerytalnych zadłużeniach w UE, ta cyfra może powiększyć się do około 30,000 funtów dla każdego mężczyzny, kobiety i dziecka w UK.
"Adopcja wspólnej waluty może pociągać przyjęcie wspólnego salda [dla wszystkich uczestniczących krajów], ale rozmiar nie skonsolidowanych zadłużeń emerytalnych u niektórych z naszych Europejskich wspólników krajów rzuca poważne wątpliwości na długoterminową wytrzymałość ich finansów."

41. Czyż wspólna waluta nie ułatwia międzynarodowego dobrobytu i harmonii pomiędzy członkami UE?

Nawiązując do Martina Feldsteina, Profesora Ekonomiki na Uniwersytecie Harvarda, przeciwieństwo jest bardziej prawdopodobne aby okazać się prawdą, z unią monetarną powodującą niebezpieczne dyskusje nad odsetkami i polityką zatrudnienia.

W większym artykule szeroko interpretowanym jako odbicie wzrastającego amerykańskiego sceptycyzmu wobec Unii Europejskiej, Profesor Feldstein pisał: "zamiast powiększania wewnątrz-europejskiej harmonii i ogólnoświatowego pokoju, przejście do EMU i polityczna integracja która nastąpi, może bardziej prawdopodobnie prowadzić do zwiększych konfliktów w obrębie Europy oraz pomiędzy Europą i Stanami Zjednoczonymi.

"Europejski Bank Centralny będzie musiał prowadzać politykę monetarną z myślą o ogólnych warunkach w Europie, a nie o indywidualnym kraju lub regionie. Rezultatem będzie konflikt pomiędzy jakimkolwiek krajem z rosnącym bezrobociem a resztą UE ... Autonomia Europejskiego Banku Centralnego, oraz zamierzenia polityki monetarnej staną się źródłem poważnych konfliktów pośród krajów członkowskich ."

42. Czyż jest to rzeczywiście prawda że Brytyjskie rezerwy złota będą przetransferowane do Niemiec w wyniku unii monetarnej?

Przygotowania do Ekonomicznej oraz Monetarnej Unii są wyłożone w Protokole załączonym do Traktatu z Maastricht podpisanego przez Rząd Brytyjski w 1992. Artykuł 30 Protokółu wymaga od Brytanii, w chwili jej dołączenia do EMU, aby nieodwołalnie przekazać około 8,000 milionów funtów naszych rezerw złota i dolara do Europejskiego Banku Centralnego w Frankfurcie, Niemcy.

Artykuł 42 przewiduje, że wszystkie nasze pozostałe rezerwy może być przetransferowane do Europejskiego Banku Centralnego jeśli większość pozostałych krajów EMU tego wymaga .

Brytania będzie nie w stanie zawetować tego procesu.

43. Niewątpliwie Europejski Bank Centralny jest odpowiedzialny w stosunku do rządu, oraz w ten sposób wobec wyborców?

Przeciwnie, Europejski Bank Centralny jest precyzyjnie ustanowiony na sposób, aby zapobiec demokratycznej kontroli. Protokoły z zarządzającej rady ECB są tajne. Zarówno amerykańskie Rezerwy Federalne (na których wzór ECB jest ukształtowany) i nasz własny Bank Anglii, pozwala obywatelom egzaminować decyzje stojące poza zmianami stopy bankowej.

44. Czy znaczenie Miasta Londynu jako światowego centrum finansowego będzie zagrożone, jeśli Brytania pozostanie na zewnątrz Euro?

Lord Peter Levene, Lord Mayor Londynu podczas pierwszego roku operacji Euro, potwierdził, że nie jest to problemem. "Udział naszego rynku poszedł w górę, więc nie jesteśmy zmartwieni ... Miasto funkcjonuje bardzo dobrze." Nie przewiduje on żadnego planu przejęcia miasta przez Frankfurt, pomimo wyraźnie oczywistych ambicji UE w tej sprawie. "Liczba ludzi biorących udział w obsłudze spraw finansowych w Londynie jest większa, niż cała populacja Frankfurtu," powiedział.

Gubernator Banku Anglii Eddie George mówi, że ma on "bardzo mało obaw" w sprawie Brytanii pozostającej na zewnątrz Euro, podczas gdy Howard Davies, Przewodniczący Financial Services Authority, powiedział że Miasto ożywiło się znakomicie od czasu wprowadzenia na rynek Euro w styczniu, i że największe instytucje finansowe faktycznie wzmocniły swoją obecność w Brytyjskiej stolicy.

Ta podbudowująca ocena Londyńskich perspektyw na zewnątrz Euro, jest potwierdzona przez analizy przeprowadzone przez Davida Lascelles, co-dyrektora z miejskiego ośrodka myśli, Centrum dla Finansowych Innowacji. Pan Lascelles wierzy, że City of London będzie narażone na niebezpieczeństwo jeśli Brytania zaadoptuje Euro: "Londyn z pewnością straci autonomię (oraz) otwartość ponieważ kontynentalna kultura finansowa jest znacznie bardziej skryta niż w UK A jeśli miejska autonomia oraz otwartość będą zmniejszone, jakość jej rynków zbytu będzie wystawiona na ryzyko."

Główne zagrożenie dla City of London wywodzi się z Europejskiego dyskryminacyjnego ustawodawstwa, takiego jak proponowany przez UE 'withholding tax' który zniszczy dochodowy londyński rynek Eurobond. (Londyn jest siedzibą dla większej części $3.25 trylionowego rynku Eurobond). Londyn, jak reszta UK, będzie lepiej sytuowany na zewnątrz kaftanu bezpieczeństwa UE.

45. Czyż UE prawa nie stosują się po równo do wszystkich członków?

W teorii, tak. Ale ponieważ brytyjska ekonomia oraz tradycje różnią się ostro od europejskich, UK często w praktyce traci. Środki, które szczególnie wpływają na Brytanię obejmują zakaz używania imperialnych miar oraz ograniczenia procentu języka angielskiego w transmisjach dozwolonych w Europie. Na poziomie makroekonomicznym, ponieważ Brytania jest ekonomią atlantycką, ekonomiczne decyzje podejmowane dla pożytku kontynentalnej Europy nie rokują nadziei bycia korzystnymi dla UK.

Występuje pewna ilość obszarów, gdzie UK jest specjalnie wyszczególnione dla wykorzystania. To obejmuje podatek narzucony na odsprzedaż sztuki dwudziestego wieku, zwanej droit de suite - praktycznym rezultatem którego jest eliminacja Londynu jako międzynarodowego centrum sztuki. Nie ma tu możliwych do pomyślenia korzyści, nawet dla innych państw UE, które cierpią na brak większych własnych centrów sztuki.

Może najbardziej rażącym przykładem dyskryminacji UE przeciwko Brytanii, jest w Wspólnej Polityce Rybołówstwa, która została wsunięta do końcowego projektu Brytyjskich negocjacji o połączeniu. Zgodnie z CFP, która definiuje ryby jako wspólny zasób, Brytania, która posiada 80% zasobów ryb w Europejskich wodach, ma przydzielone jedynie 18% połowów według wartości. Jako rezultat, Brytyjskie zapasy ryb zostały zdziesiątkowane i tysiące rybaków straciło środki egzystencji. W przeciwieństwie, niepodległa Norwegia zdołała utrzymywać jej ryb zapasy jako odnawialne zasoby. CFP nawet nie stwarza pozorów bycia sprawiedliwym . (To nigdy było zastosowane dla Morza Śródziemnego.)

46. Czy my nie możemy jakoś zgiąć przepisów?

Jeśli Brytania będzie niechętna podporządkowywać się ekonomicznym i monetarnym ograniczeniom narzuconym przez Europejski Bank Centralny, jest wiele przymusowych sił aby zapewnić że ona to uczyni: "Tak długo jak Państwo Członkowskie odmawia podporządkowywania się decyzjom podjętym zgodnie z paragrafem 9, Rada może zdecydować, aby zastosować lub ... zintensyfikować jeden lub więcej z poniższych środków:

"nakazać że Państwo Członkowskie musi opublikować dodatkowe informacje wyszczególnione przez Radę przed emisją bondów i akcji;"

"nakazać Państwu Członkowskiemu aby złożyło nieoprocentowany depozyt"

"nakładać grzywny odpowiedniej wielkości."

Stąd kara za naruszanie może być masywną dozą deflacji na żądanie niewybranych bankierów.

47. Czyż Unia Europejska nie pomaga utrzymywać pokój w Europie?

Pokój w Zachodniej Europie do 1989 był gwarantowany przez sojusz NATO i w szczególności przez amerykańskie zaangażowanie w zachodniej Europie (lub, jeśli ktoś jest cyniczny, przez dwubiegunowy podział Europy na sfery wpływów przez USA i Związek Radziecki). Jak wyraził się Francuski Premier Alan Juppe, "Jedynie nuklearne odstraszenie jest w stanie przynieść pół wieku pokoju dla Europejskiego kontynentu".

W małych wojnach które wybuchały od czasu rozpadu bloku sowieckiego, zaangażowanie UE jest jednym ciągiem nieudolnych głupot, jak w Bośni. Jeżeli cokolwiek, polityczne i ekonomiczne zniekształcenia narzucone przez UE powiększają napięcia pomiędzy członkami, szczególnie od czasu, kiedy re-unifikacja Niemiec zmieniła polityczną równowagę sił w UE w kierunku Berlina.

48. Czy Unia Europejska ma jakąś militarną rolę?

Artykuł 5 Traktatu Amsterdamskiego oddaje państwa członkowskie zjednoczonej akcji militarnej jako część Wspólnej Polityki Zagranicznej oraz Bezpieczeństwa (CFSP), a Helsiński Szczyt z grudnia 1999 powziął praktyczne kroki w kierunku oficjalnego utworzenia zbrojnego skrzydła UE.

Przewodniczący Komisji UE, Romano Prodi, przewiduje "w pełni zintegrowaną zachodnioeuropejską armię. Nie uważam, że mieć żołnierzy jednego Europejskiego państwa służących pod oficerami z innego prezenzuje się jako problem. mamy Sycylijskich żołnierzy pod komendą oficerów z Lombardii." (sic) . Jacques Delors, były Prezydent Komisji UE, wierzy, że armia UE będzie konieczna aby "prowadzić wojny o zasoby 21szego wieku".

Niemieckie wypowiedzi na ten temat graniczące z niesamowitością. W przemówieniu w Brukseli w lutym 1996, Kanclerz Helmut Kohl wygłosił niesamowite stwierdzenie, że Europejska integracja była "w rzeczywistości kwestią wojny i pokoju w 21-wszym wieku," podczas gdy jego rządząca partia twierdziła że "Jeśli Europejska integracja nie zrobi postępu, Niemcy mogą próbować dokonać ustabilizowania Europy na własny rachunek oraz w tradycyjny sposób." (oczywiście, te militarystyczne aspiracje nie są koniecznie aspiracjami niemieckich ludzi jako całości.

Aspiracja UE do jednej europejskiej polityki obronnej oraz zagranicznej są pełne praktycznych trudności - na przykład wyraźnie osłabiają politykę neutralności wyznawaną przez takich członków UE jak Szwecja i Austria - i ich niedorzeczność jest łatwo demonstrowalna.

W Listopadzie 1998, Tony Blair entuzjazmował się dyskusjami jakie prowadził z Francuzami o większej militarnej kooperacji, która, jak sądził, mogłaby ukształtować punkt wyjścia dla Europejskiej integracji obronnej. Ale gdy, tylko miesiąc później, brytyjskie siły powietrzne zostały dołączone do akcji w Zatoce Perskiej, interwencja była gwałtownie potępiona przez Francję. Jest jasne, że te dwa kraje zachowują diametralnie przeciwne cele polityki zagranicznej w kluczowych rejonach.

49. Czyż nie jest prawdą że większość ludzi w Europie popiera przyszłą Europejską integrację?

Nie. Własne badania UE pokazują że jedynie drobna mniejszość (5%) obywateli UE uważa się za Europejczyków. 85% widzi swój naród jako ich jedyną lub pryncypialną przynależność. Jak obserwacja UE ponuro przyznaje, " nie wygląda, aby uczucie dzielenia wspólnej tożsamości stało się bardziej powszechne z biegiem lat."

Ankieta Brytyjskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych z grudnia 1997 pokazała, że 97% respondentów (próbka na ponad 1,000) czuje się Brytyjczykami, a tylko 3% Europejczykami (ci ostatni nawet niekoniecznie brytyjskiego obywatelstwa.)

50. Rząd twierdzi że ci którzy pragną widzieć Brytanię opuszczającą UE są ekstremistami. Na ile jest to prawdziwe?

Etykietka ekstremisty jest rozpaczliwą taktyką rządu, który przegrał debatę na temat Euro i przegrywa debatę na temat szerszych zagadnień brytyjskiego członkostwa w UE.

Ankiety wskazują, że wąska większość brytyjskich wyborców popiera obecnie całkowite wycofanie się z Unii Europejskiej. Interesujące jest, że jeśli pytanie przedstawione brzmi "czy Brytania powinna wycofać się z Unii Europejskiej jeśli pozostawanie w obrębie UE oznacza, że Brytania musi przyjąć Euro?", procent którzy będą głosować "nie" podnosi się o 4%.

Od Estonii do Wschodniego Timoru, na wskroś świata, istnieje w ostatniej dekadzie trend w kierunku większej narodowej samodeterminacji - prawo uświęcone w Statucie Organizacji Narodów Zjednoczonych. Nie ma w tym nic ekstremalnego, aby poszukiwać własnych dróg samostanowienia .

51. Czy młodsza generacja jest bardziej entuzjastyczna w sprawie Europejskiej integracji?

Pomimo zamierzonej polityki UE wybierania na cel młodzieży w jej 'informacyjnych' kampaniach, jest mało dowodów, że młodzież bardziej popiera Unię Europejską niż inne grupy. Przytłaczająca większość (75%) młodzieży uważa siebie za 'Brytyjczyków'. Więcej, wobec zagadnienia brytyjskiego członkostwa we wspólnej walucie, jest dowiedzione, że młodzież jest bardziej sceptyczna niż starsi. W referendum ICM, w 1998, 81% młodzieży poparło propozycję że "Brytania powinna wykluczyć dołączenie do Europejskiej waluty zanim nie zobaczymy, jak to działa" w porównaniu do przeciętnej dla wszystkich lat - 72%. Młodzież i kobiety są dwoma grupami najmniej popierającymi natychmiastowe Brytyjskie wejście do strefy Euro. Wyborcze intencje młodzieży w jakimkolwiek referendum na temat Euro, są ogólnie równoległe z innymi grupami wiekowymi, z 64% wyborców w wieku 18-24 wskazującymi, że będą głosować przeciw wspólnej walucie jeśli będzie zwołane referendum.

52. Jeśli ludzie są przeciwko temu, dlaczego tak wielu polityków popiera UE?

Niewielka mniejszość naszych posłów jest ideologicznie przekonana do 'Europy', wierząc jest to oczywiste przeznaczenie brytyjskiego narodu stać się częścią Europejskiego superpaństwa. Inni po prostu trzymają nosy w korycie.

Były konserwatywny poseł Hugh Dykes (obecnie liberalny demokrata ) otrzymał fundusze na tak wiele zagranicznych wyjazdów w jego uprawnieniach jako urzędnik Ruchu Europejskiego, że dostał on specjalne zezwolenie, aby nie wymieniać wszystkich wyjazdów indywidualnie w Ewidencji Dochodów Członków!

Ale, jak dotąd, olbrzymia większość pro-EU polityków jest po prostu, i skandalicznie, nieświadoma faktów. Gdy zapytany dlaczego popiera UE, zwykłą odpowiedzią jest "odruch warunkowy" - z powodu korzyści ekonomicznych.

Jest wątpliwe, czy więcej niż garstka naszych legislatorów poświęciła niezbędny czas dla przyswojenia sobie Europejskiego ustawodawstwa, zanim je przegłosowali. Z pewnością nasz przedstawiciel w Maastricht tego nie zrobił: "A więc mamy to podpisane - teraz lepiej to przeczytajmy," jak powiedział ówczesny Minister Spraw Zagranicznych (Douglas Hurd) według doniesień prasowych, 7 lutego 1992 - być może jako frywolne spostrzeżenie, lecz, tragicznie, także prawdziwe.

Na arenie międzynarodowej, politycy mniejszych państw, takich jak Portugalia, Belgia, Irlandia i Luksemburg, zyskują rozgłos jako pełniący obowiązki oficjalnych reprezentantów UE, którym to rozgłosem w przeciwnym razie nigdy nie mogliby się cieszyć.

Szczególnie w Niemczech i Francji, politycy często nawiązują do Europejskiego 'projektu' w wyrażeniach które dają do zrozumienia, że jest to prawie przez Boga zainspirowany proces historyczny. Były niemiecki Minister Finansów najwidoczniej wierzy, że polegli dwóch wojen światowych - wojen podsycanych przez niemiecki ekspansjonizm - były jakimś rodzajem rytualnego ołtarza krwi ofiar dla Europejskiej integracji: "Europa jest zamierzeniem które było przygotowane dla nas przez historię, oraz przez miliony ofiar, które zginęły na polach bitew."

53. Dobrze, głosowaliśmy aby pozostawać w Europejskim 'klubie' w referendum z 1975, więc czy nie powinniśmy teraz się podporządkować?

W czasie referendum 1975 roku, rząd rozpowszechniał broszury na korzyść brytyjskiego stałego członkostwa we Wspólnym Rynku do każdego gospodarstwa domowego. Broszury kategorycznie stwierdzały: "istniała groźba bezrobocia w Brytanii z powodu zmierzania Wspólnym Rynku w kierunku ekonomicznej oraz monetarnej unii. To mogłoby zmusić nas do zaakceptowania stałych stawek wymiany dla funta, ograniczenia wzrostu przemysłowego, a więc narażenia miejsc pracy na ryzyko. Ta groźba jest usunięta".

Cudzysłowy są ważne dla wielu przyczyn:

     To pokazuje, że nie ma mandatu dla Europejskiej wspólnej waluty w referendum 1975;

     To pokazuje że Ekonomiczna oraz Monetarna Unia była w sercu Europejskiego 'projektu' długo przed

     Wspólnym Dokumentem Europejskim, a Traktat z Maastricht uczynił te zamiary wiadome publicznie .

O czym byli Brytyjscy ludzie przekonani, kiedy głosowali "za" w 1975, było członkostwo w zrzeszeniu handlowym. Teraz jest oczywiste że UE jest poświęcone połączeniu jej narodów członkowskich w jedno, biurokratyczne państwo.

54. W ten sposób daliśmy się nabrać?

Jednym słowem, tak. Weźmy pod uwagę poniższe:

"Nie będzie żadnego planu federalnej Europy" - Edward Heath, jako Premier, Parlament, 25 lutego 1970.
Prezenter (Peter Sissons): "wspólna waluta; Stany Zjednoczone Europy - było to w pańskiej świadomości kiedy pan wciągnął do tego Brytanię?"
Edward Heath: "oczywiście, tak" - BBC Question Time, 1 listopada, 1991.

Obawa, że Brytania mogłaby stracić jej polityczną niepodległość, została w wyniosły sposób odrzucona w momencie brytyjskiego przystąpienia do Traktatu Rzymskiego : "Nie ma problemu jakiejkolwiek erozji podstawowej narodowej suwerenności," jak wyraża to Edward Heath w swojej Białej Księdze, 1972.

Odkąd kiedy już pierwszy paragraf Traktatu Rzymskiego mówi o sprawie osiągnięcia 'jeszcze ściślejszej unii' , jest trudne do pojęcia jak nasi politycy mogą oszukiwać siebie, że Wspólny Rynek nie miał politycznej agendy.

Wniosek jest nieunikniony, zatem, że oni próbowali - i próbują - zamydlać oczy Brytyjskiemu społeczeństwu. Już w 1962 ministrowie otrzymali specyficzne zalecenia, aby zaciemnić konsekwencje członkostwa we Wspólnym Rynku. Protokoły zebrania Rady Ministrów z 23 października 1962 informują: "Ministrowie powinni w publicznych przemówieniach unikać przyjmowania specyficznych zobowiązań lub udzielać objaśnień o generalnych zobowiązaniach rządowych, które mogłyby okazać się kłopotliwymi, kiedy końcowe warunki (członkostwa) staną się szczegółowo znane."

Ten proces wprowadzania w błąd trwa do dzisiaj, z współudziałem aktualnych liderów politycznych. Kiedy plany, aby zharmonizować opodatkowanie w całej UE, stały się publicznie znane, Tony Blair i Gordon Brown zostali upokarzająco zmuszeni aby błagać o mniej emocjonalny język ze strony ich Europejskich 'partnerów', aby nie pobudzać Brytyjskiej opinii publicznej. Niestety, Oskar Lafontaine, wówczas Niemiecki Minister Finansów, bezzwłocznie wypuścił kota z worka . W przemówieniu do Niemieckich Socjaldemokratów, 9 grudnia 1998 powiedział: "Nasi Brytyjscy koledzy poprosili nas aby nie używać słowa 'harmonizacja' lecz 'koordynacja'. Nie przejmujcie się, że mógłbym powiedzieć coś, co mogłyby być niezrozumiane na Wyspach. Musimy, krok po kroku, przeprowadzić główną reformę."

55. Czy politycy w innych Europejskich krajach są bardziej szczerzy w swoich intencjach?

Tylko w sensie otwartego uznawania niedemokratycznej natury Unii Europejskiej i jej instytucji.

Claude Cheysson, były Francuski Minister spraw zagranicznych który później stał się jednym z Europejskich Komisarzy Francji, zaobserwował (co wielu do dziś pamięta) że Traktat z Maastricht mógł być tylko dokonany "w braku demokracji" Dalej, podsumował on, że problemy odczuwane przez UE były rezultatem "otwartej debaty" dozwolonej podczas referendum na temat Traktatu z Maastricht w Francji. Według wyznania jednego z jej architektów, jak widać, UE polega na bezkrytycznym poparciu, lub w najlepszym razie apatii, europejskiego elektoratu.

Mimo - lub może dzięki - tej niepopularności Euro, większość europejskich wyborców była pozbawiona szansy aby głosować nad jego wprowadzeniem. W Niemczech, badania opinii publicznej pokazały że 60% populacji sprzeciwiała się zezłomowaniu niemieckiej marki - jednakże żadne referendum nie było zwołane na ten temat. Wyzwany do odpowiedzi w tej sprawie przez holenderską gazetę, która wyszczególniła że większość Holendrów chciałaby utrzymywać guldena, niemiecki Minister Spraw Zagranicznych, Klaus Kinkel wygłosił nadzwyczajne twierdzenie, że "politycy powinni posiadać odwagę aby podejmować decyzje ... przeciwko woli ludzi."

56. Czy jest możliwość opuszczenia Unii Europejskiej?

Tak. Są dwie możliwe drogi osiągnięcia tego.

Pierwsza jest oparta na mocno ustanowionym brytyjskim stanowisku konstytucyjnym, że żaden Parlament nie może wiązać jego następcy. Jest również zrozumiałe, że władza jest przekazana przez brytyjskie społeczeństwo Parlamentowi, i musi być zwrócona, nienaruszona, ludziom w każdych wyborach powszechnych. Wobec tego, że Traktat Rzymski łamie oba te wymagania konstytucyjne tu jest dowód, że brytyjskie członkostwo w UE jest niekonstytucyjne, oraz możliwie nawet nielegalne, zgodnie z prawem UK. Jednakże, jest to nieprawdopodobne, aby jakikolwiek brytyjski rząd poszedł tą drogą. Jeśli nielegalność Traktatu Rzymskiego byłaby kiedykolwiek wykazana, może to pozostawić aktualny rząd otwarty dla masywnych roszczeń odszkodowawczych od milionów ludzi, których środki egzystencji zostały zniszczone przez brytyjskie członkostwo w UE.

Bardziej prawdopodobną drogą może być dla Parlamentu wydanie zwykłej ustawy zatwierdzającej zwierzchnictwo brytyjskich instytucji prawotwórczych ponad tymi z Unii Europejskiej. To może skutecznie unieważnić Sekcję 2 1972 Aktu Europejskiej Wspólnoty, oraz wszystkie będące następstwem Europejskie ustawodawstwa, które pozwalają Unii Europejskiej na unieważnianie decyzji brytyjskiego Parlamentu oraz prawodawstwa.

57. Lecz jeśli wyjdziemy z UE, możemy stracić w ogóle możliwości oddziaływania na decyzje UE.

Nawiązując do The Hansard Society: "Jakiekolwiek próby przez jakikolwiek rząd aby próbować zmieniać społeczne ustawodawstwa dla ich własnych życzeń są z góry skazane na niepowodzenie ... Parlament ma mały, jeśli jakikolwiek, wpływ na proces Europejskiego prawodawstwa. Kiedy w UK są wprowadzone pomyślne zmiany , są one zwykle sporządzane przez rozmaite zainteresowane sektory oraz grupy."

W 1996, Specjalny Komitet Prawa Parlamentu Europejskiego doszedł do wniosku, że Westminster wcale nie posiada rzeczywistych możliwości badawczych w sprawach Europejskiego prawa. Komitet stwierdził: "Europejskie prawa są odpowiedzialne za dużą, ciągle wzrastającą proporcję praw każdego państwa członkowskiego, jednakże one coraz częściej wyglądają jak podejmowane w prywatnym klubie." *

58. Czy ci, którzy popierają opuszczenie Unii Europejskiej nie wylewają po prostu dziecka z kąpielą ? Czy nie może być UE zreformowana przez działanie od wewnątrz?

Żeby ten argument był ważny, trzeba najpierw ustalić, czy dziecko nie zostało przypadkiem już utopione w tej wodzie! 'Reforma od wewnątrz' jest syrenim śpiewem tych, którzy, możliwie dla szczerych motywów, aprobują Europejskie zjednoczenie bez towarzyszącej biurokracji, kosztów oraz otwartych oszustw. Wszystko co można teraz powiedzieć to to, że poprzez całą jej historię, tendencje w UE idą w odwrotnym kierunku. Brytania, mimo sporadycznych retoryk jej liderów, nie potrafiła odwrócić tego trendu.

59. Czy rozszerzenie Unii Europejskiej - tak zwany 'widening' - nie spowoduje w rezultacie poluźnienia więzów pomiędzy państwami członkowskimi?

Nie bez całościowych zmian w systemie, w jakim UE operuje. Zgodnie z doktryną acquis communautaire wszyscy członkowie Unii Europejskiej muszą przyjąć prawa UE w całości. To również dotyczy nowych krajów dołączających do Unii. Na listopadowej Konferencji Rady Bezpieczeństwa Bałtyku,1998, dyrektor polityczny niemieckiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych Klaus Neubert, przemawiając w imieniu UE, powiedział: "zdobyczą (EU) jest 320,000 stron maszynopisu (sic), z jedynie 80,000 które są negocjowalne, a i te nie są negocjowalne w sprawie treści, lecz jedynie czasów dołączenia. Kandydackie kraje muszą zaakceptować całość tych praw, oraz upewnić się że będą one skutecznie zastosowane."

Niewybieralny Europejski Bank Centralny dał już do zrozumienia, że chce grać większą rolę w procesie przyjmowania do UE, w celu zagwarantowania że jej cele (głownie utrzymywanie stabilności cen w strefie Euro, niezależnie od jego przyszłego kształtu) są zabezpieczone. W konsekwencji, oznacza to, że nowe państwa członkowskie UE - po większej części mniejsze ekonomie - będą musiały poddać się całkowitej kontroli nad polityką ekonomiczną, jako warunek wstępny dla członkostwa w UE.

60. Co z Brytyjską reputacją w szerszym świecie? Nie zaszkodzi jej bycie 'na zewnątrz' Europy?

Nie. Jak ocenia Sir John Coles, były naczelnik Służby Dyplomatycznej , Europa "będzie nas zawsze potrzebować - jako większą ekonomię oraz ważną siłę handlową, jako kraj z poważnymi zdolnościami obronnymi, wyjątkowym doświadczeniem międzynarodowym, (oraz) powszechnie znanymi umiejętnościami dyplomatycznymi." Dla kontrastu, argumentuje, jeśli "centralizujące tendencje UE będą dalej nie skontrolowane ... to będzie rzeczywiście pomniejszać Brytyjskie wpływy." Brytyjskie stałe Członkostwo w Radzie Bezpieczeństwa ONZ, oraz członkostwo w Grupie Krajów Rozwiniętych G7, jest zagrożone przez nasze stałe członkostwo w UE . Ministrowie Finansów Francji, Niemiec oraz Włoch są już wykluczeni z najważniejszych finansowych spotkań G7, mając jako wspólnego reprezentanta - (niewybranego) przedstawiciela Europejskiego Banku Centralnego.

61. Czy nie wystąpi u nas masowe bezrobocie jeśli opuścimy Unię Europejską?

W Lutym 2000 pro-Europejska grupa 'Britain in Europe' spowodowała przeciek raportu zamówionego z Narodowego Instytutu Analiz Ekonomicznych oraz Społecznych, twierdząc że raport stwierdzał że osiem milionów brytyjskich miejsc pracy będzie stracone jeśli Brytania odejdzie z Unii Europejskiej. Martin Weale, dyrektor instytutu, potępił sposób w ,jaki analiza została zniekształcona. Powiedział on pismu The Times, że "Britain in Europe's" podejście było "czysto goebbelsowskie". "W czasie moich wielu lat akademickich prac badawczych, nie potrafię przypomnieć sobie takich rozmyślnych zniekształceń faktów. ... Twierdzenia "Britain in Europe's" są absurdalne. Nikt może wierzyć tym liczbom. Jak wskazują doświadczenia z lat 1960-ych, nie ma żadnego uzasadnienia że bycie na zewnątrz UE musi koniecznie spowodować masowe bezrobocie."

62. Ale czy może Brytania - niewielka wyspa - rzeczywiście przetrwać na własny rachunek?

Z pewnością. Według większości ocen Brytania jest czwartą największą ekonomią w świecie, i plasuje się jako dziesiąta w indeksie Human Development UN, przed Francją, Niemcami oraz Włochami.

Zgodnie z własnymi danymi UE, brytyjskie zamorskie inwestycje są jak dotąd największymi pośród Europejskich państw. Brytania w pojedynkę, obejmuje dwie trzecie wszystkich Europejskich inwestycji w Stanach Zjednoczonych.

Badanie Japońskiego Ministerstwa Handlu wykazało, że 55% ze wszystkich komercyjnie przydatnych wynalazków w ostatnich 60 latach pochodzi z UK. Nie jest zaskoczeniem, że 59% Amerykanów wierzy że Brytania jest krajem europejskim z największymi wpływami na świecie.

Brytyjskie kompanie są również najaktywniejszymi nabywcami w świecie. W pierwszej połowie 1999, brytyjskie firmy były nabywcami w blisko 50% międzynarodowych połączeniach oraz przejęciach, w transakcjach oszałamiającej wartości US$409 bilionów.

Chociaż Brytania liczy się jako jedynie ósma pośród najbardziej kompetencyjnych ekonomii świata, UK jest uważane za bardziej kompetencyjne niż wszystkie inne państwa członkowskie UE, z wyjątkiem Luksemburga.

Przeciwnicy brytyjskiego wycofania się, spróbują malować apokaliptyczną wizję straty miejsc pracy jeśli opuścimy UE. Abstrahując od faktu że handlowe kary w stosunku do Brytanii byłby nielegalne zgodnie z przepisami Światowej Organizacji Handlu, nie jest prawdopodobne aby UE przerwała stosunki z ważną ekonomią, z którą handluje ona osiągając zdrowe profity. Jak podsumowały ważniejsze badania na temat opuszczenia UE - "alternatywne przedsięwzięcia z UE będą prawie z pewnością na korzyść Brytanii. Pomysł, że odejście UK z UE spowoduje straszne konsekwencje ekonomiczne jest nie do pomyślenia i nie ma żadnej oczywistej podstawy."

Jest również warte odnotowania, że europejskie kraje na zewnątrz UE - takie jak Norwegia oraz Szwajcaria - kontynuują swoje istnienie, oraz pomyślnie się rozwijają. Rzeczywiście, najwyższa stopa życiowa z jakiegokolwiek europejskiego kraju jest w jednym z najmniejszych państw - Liechtensteinie. Brytania jest daleko bardziej zintegrowana z globalną ekonomią aniżeli z jakimkolwiek z jej kontynentalnych sąsiadów, i ma wszelkie bodźce, zatem, aby uwolnić siebie od sztucznych ograniczeń narzuconych przez UE.

63. "Ale ja jestem za Europą!"

Bycie 'za' Europą oznacza aktywne poszukiwanie społecznej, sportowej i kulturalnej kooperacji z naszymi przyjacółmi po drugiej stronie Kanału. To w szczególności obejmuje poszukiwanie wymiany handlowej z naszymi sąsiadami, co jest dla naszego wzajemnego pożytku. Mieszkańcy Wysp handlują z ich kontynentalnymi sąsiadami od niepamiętnych czasów. Archeolodzy znajdują szczątki pojemników na wino importowane z Marsylii datowane na długo przed czasem Chrystusa.

Te działalnia poprzez tysiące lat nie wymagały Unii Europejskiej. Przeciwstawianie się Unii Europejskiej jest całkowicie zgodne z kosmopolityczną, europejską perspektywą - nawet bardziej, ponieważ takie działanie odrzuca biurokratyczne, scentralizowane państwo które zdusi kulturową i ekonomiczną różnorodność kontynentu europejskiego.

Tłumaczenie: Z. Łabędzki (+Zbyszek)

BIBLIOGRAFIA i MATERIAŁY DODATKOWE LINKI